Το παραπάνω παράδειγμα δεν είναι δικό μου, έχει ειπωθεί χρόνια τώρα από γερόλυκο της διαφήμισης. Μου το θύμησε πριν μερικούς μήνες άλλος έμπειρος διαφημιστής και το ανέσυρα τώρα καθώς έφτασε στ’ αυτιά μου το –κρυφό, διότι αυτά ποτέ δεν λέγονται- παράπονο διαφημιστικής. Η όλη ιστορία είναι ξαναπαιγμένο έργο, χιλιάδες φορές. Οι εταιρείες επικοινωνίας καλούνται συχνά να καταβάλουν πολύτιμους πόρους σε χρόνο και σε ανθρώπινο δυναμικό, για διαδικασίες που ποτέ δεν ολοκληρώνονται. Για να μην αναφερθούμε και σε χειρότερες περιπτώσεις, όπου ο ενδιαφερόμενος τσιμπολογάει εδώ κι εκεί από τα «πιάτα» που του παρουσιάζουν και καταλήγει σε ένα δικό του… «έδεσμα».Σε άλλες εποχές, όλα αυτά ήταν η δυσάρεστη πλευρά μιας κατά τα άλλα εύφορης πραγματικότητας. Λεφτά, δουλειές και πελάτες υπήρχαν. Σήμερα όμως, που οι εποχές δεν είναι και τόσο εύφορες και που η παραμονή στο χάρτη εξαρτάται από πολλές μικρές λεπτομέρειες, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Πόσο μεγάλο περιθώριο έχει μια εταιρεία να δαπανά χρόνο και χρήμα σε μια αβέβαιη υπόθεση, χωρίς να έχει εξασφαλισμένη τουλάχιστον μια ελάχιστη αποζημίωση; Ναι, καλά καταλάβατε, όλα αυτά τα λέμε για να επαναφέρουμε τη συζήτηση στο θέμα της αμοιβής των εταιρειών επικοινωνίας για τη συμμετοχή τους σε specs. Και όχι, η στήλη αυτή δεν… πετάει στα σύννεφα. Αν σήμερα, που η διαφημιστική αγορά έχει συρρικνωθεί άνω του 50% από πλευράς τζίρου σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, δεν είναι η ώρα να μιλήσει κανείς για τέτοια πράγματα, τότε πότε θα είναι; Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την κίνηση που είχε κάνει η ΕΔΕΕ το 2011, εν όψει μεγάλου spec από μεγάλο διαφημιζόμενο δημοσίου/ιδιωτικού χαρακτήρα, να προτείνει τη θέσπιση αμοιβής για όλους τους υποψήφιους –πλην του αναδόχου φυσικά- που θα συγκέντρωναν βαθμολογία άνω του μέσου όρου. Η Ένωση είχε μάλιστα υπολογίσει το μέσο κόστος συμμετοχής μιας διαφημιστικής εταιρείας σε έναν τέτοιο διαγωνισμό σε μερικές –πολλές- χιλιάδες ευρώ. Γιατί η εξαιρετική αυτή κίνηση έμεινε χωρίς συνέχεια; Για ποιους λόγους οι ίδιοι οι διαφημιστές –διότι οι εταιρείες απαρτίζουν τις Ενώσεις- επιλέγουν να υπομένουν και απλά να παραπονιούνται όταν τα πράγματα φθάνουν στο απροχώρητο; Ίσως όλοι να ξέρουμε τους λόγους τελικά. Αυτό που δεν ξέρουμε, είναι γιατί δεν τους ξεπερνάμε…