Σε συζήτηση μεταξύ νεαρών φοιτητών, με εξαιρετικές επιδόσεις, δεν υπήρχε η ικανότητα – παρά τις παραινέσεις και προτροπές των moderators – να παραχθούν λύσεις που θα ήταν αμοιβαία επωφελείς για όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα πρόβλημα. Αντίθετα μάλιστα, κάποια από τα μέλη της ομάδας, χαρακτήριζαν κάποιες λύσεις προς την κατεύθυνση αυτή ως ουτοπικές και γραφικές.
Projects που έχουν επιστημονική αξιοπιστία καταλήγουν σε ένα κοινό συμπέρασμα: Για να παραχθούν αμοιβαία επωφελείς λύσεις και να παρθούν σχετικές αποφάσεις, απαιτείται όχι απλά εξυπνάδα, ούτε περισσότερο νοημοσύνη, απαιτείται κοινωνική νοημοσύνη. Είναι εντυπωσιακό ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα επιβεβαιώνεται ότι ζώα όπως ο σκύλος επιδεικνύουν εντυπωσιακά υψηλά επίπεδα sophistication στην κοινωνική τους ζωή, αποδεικνύοντας έτσι το υψηλό επίπεδο κοινωνικής νοημοσύνης που διαθέτουν. Φταίει η «αγέλη»; Μπορεί να συνδέεται, σίγουρα όμως δεν εξαντλείται σε αυτή.
Φυσικά η κοινωνική νοημοσύνη δεν περιορίζεται μόνο στην γνώση του εαυτού ή στην πρόκληση της προσοχής του άλλου μέσω μιας αποσπασματικής συνεύρεσης. Βαθύτερα επίπεδα κοινωνικής νοημοσύνης εμπεριέχουν την εν-συναίσθηση και την θλίψη που συνδέεται με τον άλλο, ενώ χωρίς να ακουστεί μελοδραματικό, η κοινωνική νοημοσύνη προϋποθέτει την συνείδηση, την βαθιά πεποίθησή του ότι η «μοίρα» (όπου μοίρα βάζετε: ζωή – συνέπειες κλπ…) του ενός συνδέεται με αυτή των άλλων.
Φυσικά, η νοημοσύνη αυτή δεν είναι ασύνδετη από άλλες εκφάνσεις εξυπνάδας, όπως η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων ή η σε βάθος κατανόηση και ερμηνεία του κόσμου, όμως η νοημοσύνη αυτή είναι κάτι περισσότερο. Και εκείνη βασίζεται σε κάποιες σημαντικότατες αρχές: βασίζεται στον αμοιβαίο σεβασμό – σε μια αίσθηση ισότητας μεταξύ των μελών και αναγνώριση των σε πολλαπλά οφέλη συνεπειών, σε μακροχρόνια και βραχυχρόνια βάση, που υπάρχουν από τις όποιες αποφάσεις.
Και τα αναφέρω τα παραπάνω γιατί ακούμε συχνά για την αλληλεγγύη που επιδεικνύει ο σύγχρονος Έλληνας. Όμως την ίδια στιγμή τα νούμερα της διάχυτης καθημερινής διαφθοράς, όπου ο ένας λειτουργεί εις βάρος του άλλου και εν τέλει του συνόλου, επίσης αυξάνονται τρομακτικά. Πώς είναι δυνατόν να αισθανόμαστε τόσο «μαζί» αλλά και τόσο «χώρια»; Μήπως τελικά η αλληλεγγύη αυτή δεν βασίζεται στο «εμείς» αλλά σε μια έμμεση αλαζονική απόδειξη της υπεροχής κάποιου έναντι των άλλων; Αν ναι, αυτό δεν είναι win-win και σίγουρα δεν είναι νοημοσύνη.