Γενάρης του 2007. Ένας άντρας στο μετρό της Ουάσινγκτον βγάζει από τη θήκη το βιολί του και αρχίζει να παίζει 6 κομμάτια του Bach για περίπου 45 λεπτά.

Είναι ώρα αιχμής και υπολογίζεται ότι περνούν χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως για να πάνε στη δουλειά τους. Έπειτα από τρία λεπτά, ένας άντρας μόλις που συνειδητοποιεί ότι κάποιος παίζει μουσική. Κοντοστέκεται για μερικά δευτερόλεπτα και αμέσως συνεχίζει. Λίγο μετά, ο μουσικός μας κερδίζει το πρώτο του δολάριο ως φιλοδώρημα. Μια γυναίκα το πέταξε μηχανικά και συνέχισε να περπατάει. Μερικά λεπτά αργότερα, κάποιος γέρνει στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά πολύ γρήγορα κοιτάει το ρολόι του και φεύγει βιαστικά. Μάλλον κατάλαβε ότι έχει αργήσει στη δουλειά του.

Αυτός που δίνει τη μεγαλύτερη προσοχή είναι ένα τρίχρονο αγόρι. Η μητέρα του τον ακολουθεί κατά πόδας αγχωμένη αλλά το παιδί σταματά για να παρακολουθήσει τον βιολονίστα. Τελικά η μητέρα επιμένει και το αγόρι συμμορφώνεται, έχοντας όμως το κεφάλι του κολλημένο στον καλλιτέχνη. Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται από πολλά άλλα παιδιά. Όλοι οι γονείς όμως, μηδενός εξαιρουμένου, τα εξαναγκάζουν να συνεχίσουν. Κατά τη διάρκεια των 45 λεπτών, μόλις 6 άνθρωποι σταμάτησαν για να τον ακούσουν. Περίπου 20  από αυτούς έδωσαν λεφτά, παρόλο που συνέχισαν να περπατούν. Κατάφερε να συλλέξει 32 δολάρια συνολικά. Όταν σταμάτησε, δεν υπήρξε χειροκρότημα ούτε επιδοκιμασία.

Κανείς δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο βιολονίστας ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου. Έπαιξε ένα από τα πιο περίπλοκα κομμάτια με ένα όργανο που στοιχίζει 3,5 εκατ. δολάρια. Μόλις δύο μέρες πριν, είχε εμφανιστεί σε μια sold out παράσταση σε ένα θέατρο της Βοστόνης με το μέσο εισιτήριο να κοστίζει 100 δολάρια. Η εμφάνισή του στο μετρό της Ουάσινγκτον ήταν ένα πείραμα που διοργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, το οποίο αποδεικνύει ότι οι εμπειρίες που βιώνουμε είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα των προσδοκιών μας. Βλέπουμε αυτό που περιμένουμε να δούμε. Αισθανόμαστε αυτό που περιμένουμε να αισθανθούμε.

Είμαι σίγουρος ότι θα έχετε ακούσει για το φαινόμενο placebo. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στα φάρμακα. Η εμπειρία που βιώνουμε όταν δοκιμάζουμε ένα κρασί, επηρεάζεται δραματικά από την τιμή του στον κατάλογο, το εστιατόριο, το ποτήρι στο οποίο μας σερβίρεται. Θυμάμαι σαν χθες τότε που εργαζόμουν στην P&G, να συζητάμε με καταναλωτές για τις προσφορές του Ariel και να μας λένε: «Τα απορρυπαντικά που βάζουν σε προσφορά δεν έχουν την ίδια σύνθεση. Δεν καθαρίζουν. Είναι αραιωμένα!»