Στην αναζήτηση της άκρης του νήματος με τους λόγους και τις αιτίες που οδηγούν στη διακοπή μιας «σχέσης», η πλειοψηφία των ψυχολόγων δηλώνει ομόφωνα ότι θα συναντήσουμε τις λέξεις: ανία, πλήξη, βαρεμάρα. Είναι γεγονός ότι πριν από την εκφρασμένη ρήξη, έχει προηγηθεί μια συναισθηματική ρήξη. Και αυτή με τη σειρά της συχνά απορρέει από πεποιθήσεις και σκέψεις, όπως: «έτσι έχουν τα πράγματα», «έτσι είναι ο/η… (το άλλο μέλος της σχέσης)», «ξέρω πια τι να περιμένω» , «τα ίδια και τα ίδια» κ.ο.κ. Όποιος βρίσκεται σε παρόμοια θέση βιώνει μια κατάσταση που είναι στερημένη από λαχτάρα, ενδιαφέρον, προσμονή. Λείπει δηλαδή η συγκεκριμένη ενέργεια που απαιτείται όχι μόνο για να εξελιχθεί, αλλά και για να συντηρηθεί η σχέση.
Κάπως έτσι προσεγγίζετε πολλοί από εσάς και τη «σχέση» σας με τη δουλειά και το συγκεκριμένο εργασιακό σας περιβάλλον, ιδιαίτερα μάλιστα όταν επιστρέφετε από τις διακοπές. Γυρνάτε αποστερημένοι από αισιοδοξία, ενδιαφέρον και διάθεση για δράση, χωρίς ίχνος δυναμισμού, ενώ κατακλύζεστε από σκέψεις, όπως: «και τώρα τι; τα ίδια και τα ίδια…, ο ίδιος προϊστάμενος, οι ίδιες ρήξεις, οι ίδιες κλίκες και ισορροπίες…, πάλι τα ίδια marketing plans, διαφημιστικές εκτρατείες, προωθητικές ενέργειες, τιμολογιακές πολιτικές, web campaigns…» και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Είναι γεμάτος παραλλαγές της ίδιας κεντρικής ιδέας: του προβλέψιμου μέλλοντος, το οποίο απέχει πολύ από το να είναι ελκυστικό και να προκαλεί ενθουσιασμό.
Και μόνο αυτή η προσέγγιση, η οποία ξεκινά ήδη από τις τελευταίες μέρες των διακοπών και κορυφώνεται το προηγούμενο βράδυ ή και στο δρόμο προς το γραφείο, αρκεί για να παραγάγει όχι μόνο ακινητοποιητικά συναισθήματα, όπως είναι η βαρεμάρα, αλλα και κάτι χειρότερο: παθητική επιθετικότητα, αφού «μας φταίει το περιβάλλον και οι αρνητικές συνθήκες, και εμείς επιλέγουμε -σε μια στάση αποστασιοποιημένου κριτή- απλώς να τις εντοπίζουμε, αφού σίγουρα θα συμβούν». Και ξέρετε γιατί θα συμβούν; Γιατί έχουμε ενεργοποιήσει την τρομερή «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Ο καλός μας εαυτός έχει την ικανότητα να μας επιβεβαιώσει και έτσι να μας προσφέρει το μέλλον που μόλις λίγο πριν δημιουργήσαμε στο μυαλό μας!
Έτσι σκιαγραφήθηκε και η δική σας επιστροφή σας από τις διακοπές; Με δυσάρεστα συναισθήματα που αποτελούσαν προμηνύματα μιας όχι και τόσο ελκυστικής, δημιουργικής και ζωντανής εργασιακής σχέσης; Αν ναι, η απάντηση στο παραπάνω μίζερο σενάριο είναι μία: Πείτε όχι στην πλήξη και την ανία, αποφασίστε ότι… βαρεθήκατε πλέον τη βαρεμάρα, όπου και αν αυτή εμφανίζεται, και κάντε το δικό σας προσωπικό re-launch.
Όντως, το ίδιο το Μάρκετινγκ σας προσφέρει τη λύση, αφού όπως ίσως έχετε εφαρμόσει στα προϊόντα ευθύνης σας, το Μάρκετινγκ προτείνει το επαναλανσάρισμα του «προϊόντος», όταν αυτό πλησιάσει ή φτάσει στο στάδιο του κύκλου ζωής του που αποκαλούμε «παρακμή». Τι ακριβώς συμβαίνει στην παρακμή; Έχει μειωθεί το ενδιαφέρον της αγοράς για το προϊόν, άρα η σχέση προϊόντος-αγοράς διανύει μια φάση «αδιαφορίας». Με άλλα λόγια, το προϊόν παύει να διαθέτει εκείνη την ελκυστικότητα και τα επιθυμητά στοιχεία, ώστε η αγορά να κρίνει ότι «αξίζει» να διοχετεύσει την ενέργεια που απαιτείται για να το αναζητήσει, να το διεκδικήσει και να το αποκτήσει. Η αγορά ξέρει τι να περιμένει από το συγκεκριμένο προϊόν, και αυτό δεν της είναι πλέον ό,τι πιο ελκυστικό.
Όμως, θα μου πείτε, δεν φταίει πάντα το προϊόν. Εσείς (στην προκειμένη περίπτωση) και «αξίζετε» και έχετε να προσφέρετε και καλή διάθεση διαθέτετε, απλά… έτσι «είναι» τα πράγματα. Εδώ θα διαφωνήσω, αφού γνωρίζετε ότι αν εσείς εκφράσετε με πράξη το διαφορετικό, αν εσείς όχι απλά προτείνετε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και δράσης, αλλά τον υιοθετήσετε στην πράξη (με τρόπο ελκυστικό για το περιβάλλον σας), το μόνο σίγουρο είναι ότι το περιβάλλον σας δεν πρόκειται να το αγνοήσει, αλλά θα ανταποκριθεί!
Δώστε λοιπόν εσείς το «momentum», σπάζοντας την ανία που ενδεχομένως νιώθετε… Εξάλλου, ξέρετε κάτι; Και η συνάδελφός σας που κάθεται στο διπλανό γραφείο νιώθει μια ανάλογη ανία, επειδή (και) εσείς -κατά τη δική της άποψη- είστε προβλέψιμη/ος. Επειδή ξέρει ακριβώς τι να «περιμένει» (και) από εσάς. Επειδή έχει ήδη πλάσει, στο δικό της φανταστικό σενάριο του άμεσου μέλλοντός της, το δικό σας τρόπο δράσης και συμπεριφοράς… Τι βαρετό!