Πολύ θα ήθελα δηλαδή η καλοκαιρινή αυτή στήλη να καταπιανόταν με κάτι άλλο, με μια ωραία, θερινή καμπάνια ας πούμε -βεβαίως κι αυτές σπανίζουν όλο και περισσότερο-, αλλά είναι αδύνατον. Οι εξελίξεις έχουν τη μορφή χιονοστιβάδας και τα μαντάτα για την ιστορική διαφημιστική εταιρεία που οδηγήθηκε να υποβάλει αίτηση για το άρθρο 99, μας άφησαν -όπως και να το κάνουμε- λίγο παγωμένους.

Όχι ότι δεν το περίμενε κανείς. Εδώ και αρκετό καιρό πολλοί ήταν εκείνοι που πιθανολογούσαν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε κάτι ανάλογο, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα -που δεν έχει νόημα να τ’ αναλύσουμε κι εμείς για άλλη μια φορά-, αλλά είναι άλλο να το περιμένεις, κι άλλο να γίνεται. Ο χάρτης της διαφημιστικής αγοράς αλλάζει πρόσωπο και σίγουρα, θα υπάρξουν κι άλλες ανατροπές που θα διαμορφώσουν ένα καινούργιο τοπίο.

Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ και να με συγχωρήσετε γι’ αυτό, είναι ίσως μια μικρή λεπτομέρεια στην όλη ιστορία, ένα… «τίποτα» θα πείτε. Μπορεί, αλλά εγώ θέλω να το πω, γιατί μετά από όλη την πλύση εγκεφάλου που έχω υποστεί χρόνια τώρα περί της ορθής διαχείρισης κρίσεων, ταράζομαι όταν βλέπω οργανισμούς από τον χώρο της επικοινωνίας να μην εφαρμόζουν για τον εαυτό τους όσα διδάσκουν στους πελάτες τους.

Δεν μπορεί λοιπόν να μην υπάρχει ένας αρμόδιος εκπρόσωπος της εταιρείας, επιφορτισμένος με το -δύσκολο ομολογουμένως, αλλά απαραίτητο- καθήκον να απαντήσει στα εύλογα ερωτήματα των Μέσων τη στιγμή που ξεσπάει η κρίση. Δεν μπορεί η διοίκηση ενός ολόκληρου οργανισμού να εξαφανίζεται κυριολεκτικά, αφήνοντας έναν ταλαίπωρο τηλεφωνητή να λέει «τι να σας πω, δεν υπάρχει κανείς εδώ πέρα…». Δεν μπορεί η μόνη αντίδραση ενός οργανισμού επικοινωνίας να είναι μια πενιχρή ανακοίνωση κατόπιν εορτής, αφού δηλαδή έχουν δει το φως της δημοσιότητας εκατοντάδες δημοσιεύματα, μια θάλασσα από φήμες ανακατεμένες με αλήθειες και πάσης φύσεως κουτσομπολιά.

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. Ιδιαίτερα στη συγκυρία αυτή που ζούμε, η λεπτομέρεια είναι που μπορεί να κάνει τη διαφορά και χρειάζεται απόλυτη ψυχραιμία και προσοχή ώστε οι ίδιες οι εταιρείες επικοινωνίας να διαχειριστούν ορθά όχι μόνον τις κρίσεις των πελατών τους, αλλά και τις δικές τους. Βέβαια, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει και η σοφή λαϊκή παροιμία που λέει ότι «του τσαγκάρη το παιδί είναι πάντοτε ξυπόλητο»…