Κατ’ αυτήν την έννοια είναι άδικο και αντιπαραγωγικό, εκεί που θέλεις να κάνεις καλές πράξεις, να σου υψώνουν τόσα εμπόδια και να σου κολλούν και τη ρετσινιά ότι ρυπαίνεις την ατμόσφαιρα, λες και ζούμε μέσα στο οξυγόνο και μόνο ο καπνός μας πείραξε. Από μια άλλη άποψη όμως μπορείς και να αισθάνεσαι αναβαθμισμένος, αφού εξομοιώνεσαι με ρυπογόνο βιομηχανία.
Άναψε το τσιγάρο, δώσ’ μου φωτιά | Έχω μεγάλο ντέρτι μέσ’ στην καρδιά | Έχω μεγάλο ντέρτι μέσ’ στην καρδιά | Άναψε το τσιγάρο, δώσ’ μου φωτιά. Ορίστε, η λαϊκή μούσα εξύμνησε τον καταπραϋντικό ρόλο του τσιγάρου αναγνωρίζοντας τη συμβολή του: Τσιγάρο εγώ στο στόμα μου δεν έβαλα ούτε ένα | αλλά όταν βλέπω τον καπνό σκέφτομαι μόνο εσένα | Φωτιά από τα χέρια σου θα πάρω και θ’ ανάψω | και τότε όχι απ’ τον καπνό, μα απ’ τον καημό θα κλάψω.
Οι θεωρίες συνωμοσίας λένε πως τελικά η απαγόρευση της όποιας προβολής του τσιγάρου ωφελεί τις καπνοβιομηχανίες, αφού θα κερδίσουν τα ανάλογα έξοδα ενώ για τους καπνιστές «δεν τους καίγεται καπνός». Έτσι κι αλλιώς θα αγοράσουν τα τσιγάρα τους, το μόνο δύσκολο θα είναι το λανσάρισμα μιας καινούργιας μάρκας. Αλλά κάτι θα βρεθεί και γι’ αυτό, άλλωστε η δημιουργικότητα είναι αναπόσπαστο στοιχείο της εμπορικής επικοινωνίας.
Το τι θα γίνει με τους κλειστούς δημόσιους χώρους -και δη με τους χώρους ψυχαγωγίας- προκειμένου να μη γίνουν απόλυτα κλειστοί, θα το δούμε. Όπου υπάρχει μάρκετινγκ υπάρχουν και λύσεις, απλά είναι θέμα κάποιας υπομονής μέχρι να πιστέψουμε τη νέα πραγματικότητα. Καθώς, Ακόμα δεν πιστεύω πως είν’ αλήθεια | Μου φαίνονται όλα απόψε σαν παραμύθια.