Ακούω στο ραδιόφωνο συζήτηση ενός υπουργού της κυβέρνησης με κάποιον δημοσιογράφο σχετικά με τη διαμόρφωση της ηλεκτρονικής πλατφόρμας διαφημίσεων που σχεδιάζει το υπουργείο ψηφιακής πολιτικής.
Ο υπουργός πασχίζει να δικαιολογήσει την επιβολή υποχρέωσης των διαφημιζόμενων να δημοσιοποιούν σε κρατική ηλεκτρονική πλατφόρμα την πρόθεσή τους να διαφημίσουν και να αγοράζουν διαφημιστικό χρόνο μέσω αυτής από τα μέσα. Ο δημοσιογράφος δηλώνει σφόδρα αντίθετος με την επιχειρούμενη στρέβλωση στην αγορά. Τα επιχειρήματα του υπουργού είναι τόσο έωλα που αναμένω από τον δημοσιογράφο να τα αντικρούσει με ευκολία. Και όμως ο δημοσιογράφος δυσκολεύεται και αποτυγχάνει να καταδείξει την ιδεοληψία ή την παράνοια που κρύβεται πίσω από το εγχείρημα.
Έτσι, ο υπουργός βγαίνει από τη συζήτηση νικητής χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι», αφήνοντάς με για μια ακόμα φορά να αναλογίζομαι το εχθρικό περιβάλλον μέσα στο οποίο καλούμαστε να λειτουργούμε ως επιχειρήσεις του απροστάτευτου τμήματος του ιδιωτικού τομέα της ελληνικής οικονομίας. Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα μπορούσε μια ελληνική κυβέρνηση να επιβάλλει μια αντίστοιχη στρέβλωση σε άλλο κλάδο της οικονομίας μας που έχει πιο άμεση σχέση με ευρύτερες ομάδες του πληθυσμού.
Τι θα γινόταν άραγε αν μια κυβέρνηση υποχρέωνε οποιονδήποτε άλλο κλάδο να υποβάλλει σε κάποια κυβερνητική ηλεκτρονική πλατφόρμα την κάθε πρόθεσή του να προβεί σε αγορές και τους εκάστοτε προμηθευτές να πωλούν τα προϊόντα μόνο μέσω μιας αντίστοιχης πλατφόρμας; Τι θα συνέβαινε π.χ. αν επιβαλλόταν στους επαγγελματίες του τουρισμού να κλείνουν τα δωμάτια τους ή να πωλούν τις υπηρεσίες τους στους tour operators, μόνο μέσα από μια κρατική πλατφόρμα τουριστικών υπηρεσιών; Πόσες κινητοποιήσεις θα είχαμε αν κάποια κυβέρνηση επέβαλλε στους αγρότες να πωλούν την παραγωγή τους στους ενδιαφερόμενους, μόνο μέσα από μια κρατική ηλεκτρονική πλατφόρμα αγροτικών προϊόντων; Πώς θα αντιδρούσαν οι οπαδοί των ποδοσφαιρικών ομάδων αν οι ΠΑΕ που υποστηρίζουν υποχρεώνονταν να κάνουν μεταγραφές παικτών υποχρεωτικά μέσω μιας πλατφόρμας του υπουργείου αθλητισμού;
Θα μπορούσα να γεμίσω πολλές σελίδες με αντίστοιχα παραδείγματα, όμως ο προβληματισμός θα παραμένει. Γιατί ο εκάστοτε εχθρικός προς την ιδιωτική επιχειρηματικότητα υπουργός μπορεί να επιτίθεται με τέτοια ευκολία στον ευρύτερο κλάδο μας χωρίς να φοβάται αντιδράσεις; Γιατί μέρος της ελληνικής κοινωνίας δείχνει τέτοια αντιπάθεια για τον στενό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας της χώρας; Πώς άραγε θα μπορούσε να αλλάξει η αντιεπιχερηματική κουλτούρα έτσι ώστε ο εκάστοτε υπουργός να το σκέφτεται προτού βλάψει τον παραγωγικό τομέα της οικονομίας μας προς όφελος των ιδεοληψιών του και των κομματικών πελατών του; Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;