Να ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης μεταξύ διαφόρων επιστημόνων: ψυχολόγων, νευροεπιστημόνων, κοινωνιολόγων, ανθρωπολόγων, φιλοσόφων, διανοητών. Θεωρώ πως όπου και να στραφεί κάποιος, σε αρχαίους και σύγχρονους φιλοσόφους, σε σχολές ή θρησκείες, σε μελετητές της ψυχής ή του πνεύματος, μία απάντηση θα πάρει: συνειδητότητα. Η επίγνωση, η πλήρης αντίληψη στο «εδώ και τώρα», του τι κάνω, τι λέω, τι σκέφτομαι, πώς μιλούν για μένα το σώμα και οι κινήσεις μου (body language), τι θέση κρατώ στα πράγματα, αυτό το ανά πάσα στιγμή εγωκεντρικό αφούγκρασμα, ίσως είναι η πιο αποτελεσματική δράση μας για να ζήσουμε καλύτερα.
Ίσως μερικοί το βρουν δύσκολο -η νέα αυτή συνήθεια ενδεχομένως βρίσκεται έξω από το comfort zone μας, αλλά μήπως δεν κινούμαστε διαρκώς στη ζωή μας μεταξύ του comfort και του stretch zone μας; Ακούω άλλους να λένε: «Με το ρυθμό που ζω, είναι αδύνατον να σκέφτομαι και τι κάνω ή τι λέω κάθε στιγμή» κι εδώ αναλογίζομαι ένα σύνθημα που βλέπω στο πανεπιστήμιο: «Σκέψου με τι χαίρεσαι και ίσως χαρείς με ό,τι σκέφτεσαι!». Άλλος πάλι μπορεί να πει: «Ωραία, ακόμα και αν το κάνω, τι θα κερδίσω, ποιο το όφελος;».
Τα οφέλη, λοιπόν, είναι πολλαπλά:
Α. Μπορώ εκείνη τη στιγμή να κάνω οποιαδήποτε διορθωτική κίνηση ή αλλαγή επιλέξω.
Β. Μπορώ να αντιληφθώ καλύτερα την εικόνα που εκπέμπω στους άλλους, η οποία ενδέχεται να είναι πιο καθαρή σε εκείνους απ’ όσο σε εμάς τους ίδιους.
Κυρίως, όμως, με την εδώ και τώρα εγώ-παρατήρησή μου, μπορώ να πετύχω ένα στρατηγικό και προληπτικό ζητούμενο: Να αναρωτηθώ αν η συγκεκριμένη δράση, πράξη, σκέψη, αντίληψη βοηθά στην επίτευξη του στόχου μου, αν συμβάλλει στην ευόδωση των επιθυμιών μου, αν αποτελεί λιθαράκι στον δρόμο που οραματίζομαι και χαράζω για μένα. Έτσι, μπορώ να κάνω διορθωτικές κινήσεις, κινήσεις που θα με προστατέψουν από την εκ των υστέρων διαπίστωση: «Πώς πέρασαν τα χρόνια και τι έκανα τελικά;»
Όλοι το γνωρίζουμε: Τα μικρά διαμορφώνουν τα μεγάλα, το μέρος συνθέτει το όλον, η στιγμή κάνει το χρόνο και οι συνήθειές μας συνθέτουν τη ζωή μας.