Φαντάζομαι αν δεν είχε κερδίσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές, θα μιλούσαν όλοι για την τεράστια, ακριβοπληρωμένη πατάτα από τη Βρετανία και ο προξενητής της συνεργασίας θα είχε ήδη ξεχάσει και τα αγγλικά του!
Από όλη όμως την προεκλογική περίοδο, εγώ προσωπικά ένα περιστατικό συγκράτησα και θέλω να σας το μεταφέρω, όχι τόσο για την επικοινωνιακή του αξία, αλλά για το συμβολισμό του. Μιας και μιλάμε για συνθήματα… Βράδυ στην Κηφισίας, περπατάω για να προλάβω το τελευταίο μετρό. Η λεωφόρος είναι «στολισμένη» εκατέρωθεν με προεκλογικές αφίσες και των δύο μεγάλων κομμάτων. Ανάμεσα στους μεγάλους πολιτικούς αρχηγούς και τα βαρύγδουπα συνθήματα, έχει παρεμβληθεί ένας… αοιδός, γνωστού μπουζουκομάγαζου, ο οποίος προφανώς θεωρεί ότι είναι καλή ευκαιρία να διαφημιστεί ανάμεσα σε τόσο μεγάλα ονόματα!
Από την αντίθετη μεριά του δρόμου, ανεβαίνει παρέα δεκαπεντάρηδων, με την απαραίτητη βαβούρα και το ανακατεμένο μαλλί. Ένας τους τρέχει μπροστά, φτάνει στην αφίσα ενός εκ των δύο αρχηγών και μ’ ένα σάλτο την κατεβάζει ολόκληρη κάτω. «Μεγάλε, αυτή ήτανε σούπερ!», αναφωνούν οι φίλοι του και αδιακρίτως, ξεχύνονται όλοι μαζί και αποκαθηλώνουν τις ιστορικές παρατάξεις. Μέσα στη φασαρία, ένας λίγο πιο μικρός, ορμάει και σκίζει και την αφίσα του τραγουδιστή. «Ρε συ!», φωνάζουν οι άλλοι, «αυτόν γιατί τον έσκισες; Τραγουδιστής είναι, δεν μας έχει κάνει τίποτα…».
Είναι ασύλληπτο πόσο ξεκάθαρο και ασυνείδητα σχεδόν αλάθητο είναι το κριτήριο των πιτσιρικάδων… Τι να τους πουν τα μεγάλα συνθήματα και τα μηνύματα και οι ωραίες φωτογραφίσεις, που η μία δείχνει κύρος και η άλλη ευθύνη… Χωρίς κανένα δισταγμό, δίνουν την ασυλία τους στον αοιδό και προσπερνάνε έτσι απλά όλες τις προεκλογικές εκστρατείες…
Αν κάτι θα πρέπει να μας προβληματίσει λοιπόν, είναι μάλλον αυτό. Διότι θα ’ρθει -πολύ γρήγορα- η ώρα που θα ψηφίζουν κι οι σημερινοί δεκαπεντάχρονοι και τότε, εγώ προσωπικά αν ήμουν τραγουδιστής, θα έβαζα σίγουρα υποψηφιότητα…