Κάπως έτσι συνέβη με το βιβλίο «Η πανούκλα», του Αλμπέρ Καμύ. Στα δικά μου χέρια έπεσε μόλις φέτος το καλοκαίρι -το ομολογώ- και η συσχέτιση με τη δική μας σημερινή κατάσταση μου φάνηκε αναπόφευκτη. Μία πόλη πέφτει θύμα της πανούκλας και οι κάτοικοί της αδυνατούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα. Ενώ από παντού ξεβράζονται νεκρά ποντίκια -σίγουρο σημάδι της επιδημίας-, εκείνοι συνεχίζουν να πίνουν αμέριμνοι τον καφέ τους στην κεντρική πλατεία. Ενώ σημειώνονται οι πρώτοι θάνατοι ανθρώπων, η λέξη πανούκλα δεν έχει ειπωθεί καν…Οι πολίτες συνεχίζουν να ζουν όπως συνήθως, σαν να μην αντιλαμβάνονται το μέγεθος της συμφοράς, ή σαν να ελπίζουν ότι ως δια μαγείας θα εξαφανιστεί…
Σίγουρα οι λογοτεχνικές αρετές και αναγνώσεις του εν λόγω βιβλίου είναι πολλές περισσότερες και σίγουρα δεν είναι της αρμοδιότητάς μου να τις αναλύσω. Όμως, η αναφορά στο σήμερα είναι πιστεύω οφθαλμοφανής. Μήπως κι εμείς όλοι, ενώ η «επιδημία» μας έχει χτυπήσει την πόρτα, δεν προσπαθούμε απεγνωσμένα να συνεχίσουμε όπως ξέραμε; Πάρτε για παράδειγμα τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Γέμισαν οι δρόμοι με τις γνωστές αφίσες, τα φυλλάδια έκαναν στοίβες μπροστά στις εισόδους των πολυκατοικιών, οι προχειροστημένες τηλεφωνικές έρευνες έκαναν πάλι το θαύμα τους… Πολιτικοί και επικοινωνιολόγοι συνεχίζουν όπως ήξεραν, με τις ίδιες μεθόδους, την ίδια λογική, τα ίδια σλόγκαν. Σήμερα, όπου όλα γύρω μας έχουν αλλάξει, όπου είναι βέβαιο ότι κανείς και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, εκείνοι επιμένουν παραδοσιακά…
Πολιτική επικοινωνία και επικοινωνία γενικότερα, δεν είναι απλά να φτιάχνεις «εξυπναδόρικα» λογοπαίγνια και να ρετουσάρεις φωτογραφίες στο photoshop. Είναι να μπορείς να μυριστείς στον αέρα την αλλαγή της κατάστασης πριν από όλους τους άλλους και ακόμη περισσότερο, να μπορείς να τη μεταφράσεις σε μήνυμα, σε πράξεις.
Τι σημασία έχουν φυσικά όλα αυτά, όταν σίγουρα όλοι, κάποιοι, ψηφίζουν πάλι κάποιους. Όταν όλα συνεχίζουν να είναι «business as usual». Ίσως καμμία. Ίσως όμως και να έχουν τη μεγαλύτερη σημασία, αφού αποτελούν έναν μικρό δείκτη του κατά πόσον έχουμε αντιληφθεί ότι τα ποντίκια έχουν πλημμυρίσει ήδη την πόλη μας… Διαβάστε τον Καμύ -αν δεν το έχετε ήδη κάνει- και θα καταλάβετε τι θέλω να πω. Την «επιδημία» την έχουμε, πρέπει τώρα και να το παραδεχτούμε. Και να πράξουμε αναλόγως…