Πρόσφατο ας πούμε περιστατικό, η τρομαγμένη αντίδραση υπεύθυνης επικοινωνίας εταιρείας μεγάλου ομίλου, η οποία δήλωσε ότι δεν έχει αρμοδιότητα να δώσει καμμία απολύτως πληροφορία και όλες οι ερωτήσεις θα πρέπει να απευθύνονται κατευθείαν στον υπεύθυνο επικοινωνίας του ομίλου. Όλου του ομίλου. Και για τις 4-5 ή 6 εταιρείες που διαθέτει. Ευθυνοφοβία; Μπορεί. Συγκεντρωτισμός του προϊστάμενου; Επίσης πολύ πιθανό.
Αυτή όμως, είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Στην άλλη, υπάρχουν φαντάζομαι επίσης άπειρες ενδιαφέρουσες ιστορίες, που σκιαγραφούν έναν καθημερινό αγώνα διάχυσης της πολύτιμης εταιρικής πληροφορίας προς τον έξω κόσμο, μέσα από ξεροκέφαλους, κακόβουλους, ή απλά κακοπληρωμένους και υπερφορτωμένους δημοσιογράφους. Σε κάθε περίπτωση, η δουλειά είναι δύσκολη απ΄ όποια πλευρά κι αν τη δεις.
Εκτός κι αν έχεις ανακαλύψει τον κόσμο του «brand journalism». Δεν χρειάζεται να σας τα πω, τα ξέρετε. Ψηφιακά Μέσα, απελευθέρωση της πληροφορίας, κατάργηση του δεσμευτικού πλαισίου του Μέσου. Κάθε μάρκα και κάθε επιχείρηση, μπορεί πλέον να είναι δημοσιογράφος του εαυτού της, να λέει ότι θέλει ακριβώς όπως το θέλει και να συγκεντρώνει μεγάλο ακροατήριο. Πολλές φορές, μεγαλύτερο κι από αυτό που θα είχε μέσα από τα παραδοσιακά κανάλια. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο;
Στο εξαιρετικό του άρθρο «The invasion of corporate news» ο δημοσιογράφος των Financial Times, Andrew Edgecliffe, παραθέτει μια σειρά από δεδομένα που σκιαγραφούν αυτή τη νέα πραγματικότητα. Ή καλύτερα, τις συνέπειές της. Τα «owned media» ανθούν, το «native advertising» είναι το νέο buzzword και το «κύμα μετανάστευσης» δημοσιογράφων προς τις Δημόσιες Σχέσεις σαρώνει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το άρθρο, παρουσιάζει μια σειρά από παραδείγματα brand journalism ικανά να αφήσουν με το στόμα ανοιχτό κάθε επαγγελματία της επικοινωνίας και αποκαλύπτει σε όλες του τις διαστάσεις το φαινόμενο.
Οι άνθρωποι της επικοινωνίας μπορούν να πανηγυρίσουν, καθώς, όπως λέει ο Edgecliffe, φαίνεται να κερδίζουν τον πόλεμο. Χαμένοι σίγουρα οι δημοσιογράφοι. Η ουσία όμως, είναι αλλού. Είναι σ’ αυτό που λέει ο Richard Edelman, της ομώνυμης φίρμας PR: «Τα brands επιδιώκουν να τοποθετούν το περιεχόμενό τους δίπλα σε αυτό των δημοσιογράφων. Γνωρίζουν ότι το κοινό εμπιστεύεται περισσότερο τις ιστορίες των τελευταίων, παρά αυτές που τα ίδια μόνα τους αφηγούνται». Τι θα γίνει λοιπόν, εάν το έγκυρο δημοσιογραφικό περιεχόμενο, απλά πάψει να υπάρχει;