Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στην πολύ εποικοδομητική στάση της ΕΔΕΕ. Σήμερα θα συνεχίσω με το σκεπτικό βάση του οποίου σχεδιάστηκε το Ελληνικό Σήμα.
Η συμμετοχή μου σε όλη τη διαδικασία μου επιτρέπει να είμαι βέβαιος ότι το σήμα που δημιουργήθηκε είναι άρτιο και εξυπηρετεί τους σκοπούς που τέθηκαν. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και τα άφθονα κολακευτικά σχόλια που έγιναν από πολλούς συναδέλφους και από ακόμα περισσότερους επιχειρηματίες ή marketers που ενδιαφέρονται να το χρησιμοποιήσουν στα προϊόντα τους. Σημαντικό όμως είναι να εστιάσουμε και στην κριτική που έγινε και είχε να κάνει κυρίως με το θέμα της πρωτοτυπίας. Κάποιοι είχαν δίκιο να αναμένουν ένα πιο ξεχωριστό, ενδιαφέρον ή πλούσιο σε νοήματα σήμα, μιας και δεν εκτέθηκαν ποτέ στους σκοπούς που πρέπει να εξυπηρετεί με βάση την σχετική νομοθεσία. Αντίθετα είχαν εκτεθεί σε διάφορες υπερφίαλες διακηρύξεις οι οποίες συνέχεαν το συγκεκριμένο σήμα πιστοποίησης προέλευσης με ένα σήμα το οποίο θα μπορούσε να εκφράζει και το ελληνικό εθνικό brand.
Δυστυχώς δεν επαρκεί ο χώρος για να εξηγήσω τι σημαίνει εθνικό brand, ποια είναι η διαδικασία αποκρυστάλλωσής του και πως πρέπει να δημιουργείται το σύμβολό του. Μπορώ όμως να αναφέρω τους σκοπούς του Ελληνικού Σήματος: Απονέµεται σε προϊόντα και υπηρεσίες κάθε είδους και κατηγορίας, από αγροτικά προϊόντα μέχρι πετρελαιοειδή και από ασφαλιστικές υπηρεσίες μέχρι προϊόντα υψηλής τεχνολογίας. Πρέπει να είναι εύκολα κατανοητό από όλο το φάσµα του κοινού – στόχου, από κάθε άνθρωπο δηλαδή, Έλληνα ή ξένο. Απαγορεύεται να προσθέτει στο φέρον άλλες αξίες ή χαρακτηριστικά πλην της ελληνικής προέλευσης. Απαγορεύεται να προτρέπει σε επιλογή του φέροντος έναντι άλλων ανταγωνιστικών προϊόντων. Πρέπει να μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε μέγεθος, υλικό και τρόπο εκτύπωσης, χωρίς να παρεμβαίνει στην ταυτότητα ή στο εικαστικό της συσκευασίας των προϊόντων και υπηρεσιών που ταυτοποιεί.
Όσο κυνικό και αν ακούγεται, στην πραγματικότητα το Ελληνικό Σήμα είναι ένα σήμα πιστοποίησης, αντίστοιχο με διάφορα άλλα που βλέπουμε τυπωμένα στις συσκευασίες και ο σχεδιασμός του έπρεπε να είναι συνεπής με όλα όσα προαναφέρθηκαν. Προφανώς λοιπόν δεν ήταν τυχαίο που η έρευνά μας για αντίστοιχα σήματα πιστοποίησης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη πλειοψηφία των σημάτων άλλων χωρών βασίζονται στην εκάστοτε σημαία ή άλλο εθνικό σύμβολο. Έτσι, και παρά το γεγονός ότι στην παρουσίαση που κάναμε στο Υπουργείο συμπεριλαμβάνονταν άλλα πιο «πρωτότυπα» σήματα, νιώθουμε ότι η επιλογή των αρμοδίων για το συγκεκριμένο σήμα ήταν η σωστή. Στο επόμενο τεύχος θα αναφέρω και άλλες ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες.