Το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από 22 άνθρωποι σε μια αρένα που κυνηγούν να κλωτσήσουν ένα δερμάτινο τόπι. Καταρχήν είναι ένα παιχνίδι που δεν κάνει διακρίσεις, τους αφορά όλους. Τους παίκτες, τους οπαδούς, ανθρώπους από όλο το κοινωνικό φάσμα. Είναι το παιχνίδι που κάνει αρκετούς οπαδούς να νιώθουν εξυψωμένοι – ο καθημερινός άνθρωπος που την Κυριακή στο γήπεδο παίρνει το μπόι της ομάδας του. Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ πόλεων, χωρών, καμιά φορά και συνοικιών, εθνοτήτων ή τάξεων, στο οποίο μάλιστα οι «μικροί» έχουν την ευκαιρία τους.
Αν οι παίκτες δώσουν την ψυχή τους, αν συνεργαστούν καλά και παίξουν ο ένας για τον άλλο, αν έχουν και λίγη τύχη, έχουν ελπίδες να κερδίσουν τους «μεγάλους», τους «ισχυρούς». Είναι ένα παιχνίδι που είναι γεμάτο ιστορίες από παιδιά που ξεκίνησαν από αλάνες και έφτασαν να γίνουν διάσημοι και πλούσιοι, όχι επειδή έκαναν όσα πρέπει αλλά επειδή έκαναν αυτό που τους άρεσε. Και ταυτόχρονα είναι το παιχνίδι που μας μαθαίνει από μικρούς τον παγκόσμιο χάρτη, μας φέρνει σε μια πρώτη επαφή με ανθρώπους από χώρες και πόλεις που αλλιώς ίσως να μην είχαμε ακούσει ποτέ. Πού πέφτει η Ισλανδία ή το Περού, ποια είναι η σημαία τους, πώς μοιάζουν οι άνθρωποι εκεί; Πού είναι το Μόλντε, η Κραϊόβα, το Ντονέτσκ ή το Μοντεβιδέο;
Αν λοιπόν θέλεις να φτιάξεις ένα επιτυχημένο brand στο ποδόσφαιρο, φροντίζεις να σεβαστείς τις αξίες του ποδοσφαίρου και τη συνολική πρόταση που υπόσχεται στο κοινό του, που ξεπερνούν κατά πολύ αυτή του ενδιαφέροντος αθλητικού θεάματος. Για αυτόν τον λόγο μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο τρόπος που παρουσιάστηκε η European Super League και καμία εντύπωση η κατάληξή της. Μια ανακοίνωση μιας ελίτ ποδοσφαιρικών ομάδων που αγνόησαν παντελώς τις βασικές αξίες του αθλήματος και το εξίσωσαν με το αθλητικό υπερθέαμα, χωρίς κάποια ισχυρή βάση να στηριχτούν.
Θεώρησαν ότι η ισχύς των brands των συλλόγων θα ήταν αρκετή για να στηρίξει το νέο brand χωρίς να λάβουν υπόψη ότι αυτό στην πραγματικότητα ερχόταν σε αντίθεση με τις αξίες πολλών από τα brands που συμμετείχαν. Ίσως πίστεψαν ότι το UEFA Champions’ League τους είχε ανοίξει τον δρόμο με τα βήματα που είχε κάνει ενάντια σε παραδοσιακούς πυλώνες του ποδοσφαίρου. Αγνοώντας το γεγονός ότι το UCL για να κάνει τα βήματα, στηρίχτηκε σε αρκετές δεκαετίες Κυπέλλου Πρωταθλητριών και τρεις δεκαετίες σταδιακών και μετρημένων αλλαγών.
Ας πρόσεχαν. Διότι τελικά, όπως γράφω με κάθε ευκαιρία, «τα πάντα είναι θέμα branding».