Για δημιουργικότητα, και κανόνες «σωστής», (βλ. αποτελεσματικής / αποδοτικής / με σεβασμό στη σχέση κλπ…) επικοινωνίας θα μιλήσουμε άλλη φορά). Φοβάμαι, ότι αυτοί ΔΕΝ θα αντιληφθουν για το είδος του πάθους στο οποιο αναφέρομαι στη συνέχεια. Σήμερα, δεν σας καλώ να μιλήσουμε για «σεξιστικό πάθος», αλλά για εκείνο το πάθος που αποτελεί κινητήρια δύναμη πρώτιστα για τον ίδιο τον άνθρωπο που το επιδεικνύει (ακόμη και αν/ όταν δεν υπάρχει κανείς δίπλα του για να το μοιραστεί), για εκείνο το πάθος που αποτελεί ένα αποκαλυπτικό και αδιάσειστο σημάδι των ικανοτήτων του και της ποιότητάς του, για εκείνο που εν τέλει αντανακλά την ποιότητα και ικανότητα του ατόμου να μην είναι «καταναλωτής» διαθέσεων και περιστάσεων, αλλά δημιουργός τους. Μιλάω για εκείνο το πάθος που απλά δείχνει όρεξη: όρεξη για δουλειά, για δημιουργία, για ξεπέρασμα ορίων και του συνηθισμένου, όρεξη για ζωή.
Νομίζω ότι το χειρότερο που έχει κάνει η εποχή του μνημονίου που βιώνουμε είναι ότι έδειξε ότι ζούσαμε με … δανεικό πάθος. Με πάθος που συνδεόταν με κατοχή (αγαθών), με εύκολη κατανάλωση, με συνθήκες ασφάλειας, με παροχές και συνθήκες «δοσμένες».
Μήπως τελικά μόνο αν παθιαστούμε με κάτι, -προσοχή, όχι κάτι που θα μας δοθει, αλλά κάτι που θα παράξουμε-, μήπως τότε θα αντλήσουμε την ενέργεια που επιθυμούμε, επιζητούμε και εν τέλει χρειαζόμαστε, ώστε να νιώσουμε και πάλι «καλά»; (με το «καλά» δεν εννοώ ότι θα πάψουν τα όποια προβλήματα).
Το πάθος, δηλαδή το εποικοδομητικό πάθος, το με θετική ένταση συναίσθημα, συνεπαίρνει, δημιουργεί ατμόσφαιρα, υποκινεί, εμπνέει, κατευθύνει το ενεργειακό απόθεμα και το μεταλλάσει από εμπλουτιστική φαντασίωση, σε εμπλουτισμένη πράξη, ζωή, πρώτιστα για τον ίδιο τον άνθρωπο που το επιδεικνύει.
Είναι αυτό που επιδείκνυε ένα μεσημέρι, ένας γεράκος (στο σώμα) κάνοντας ποδήλατο σε ένα πάρκο του Ψυχικού. Πιθανά το υπόλοιπο της ζωής του να είναι περιορισμένο, σίγουρα δίπλα του δεν υπήρχε κανένα εγγόνι, αλλά μόνος, για τον εαυτό του, χωρίς υστεροβουλία, απολάμβανε τη στιγμή με πάθος! Με αυτό εύχομαι να πλημμυρίσει το 2014!