Σε αυτόν το διαφημιστικό πόλεμο επιστρατεύονται όλα τα όπλα και κάθε μία εταιρεία προσπαθεί να πείσει τον καταναλωτή ότι η ίδια προσφέρει τη μεγαλύτερη κάλυψη, όχι ο ανταγωνιστής της Σχεδόν το 100% της χώρας καλύπτουμε πλέον, τι άλλο θέλετε!
Αυτό το άλλο που θέλουμε, αφορά σε εκείνο το απειροελάχιστο, μηδενικό σχεδόν ποσοστό, που δεν καλύπτεται από τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Αυτό το μικρούλικο, ταπεινό ποσοστό, είναι ικανό να κάνει ζημιά στην εικόνα και αξιοπιστία της εταιρείας, σε βαθμό αντιστρόφως ανάλογο από το «καλό» που θα της κάνει η όμορφη καμπάνια της…
Καλοκαίρι, σε ένα όμορφο νησί του Αιγαίου ξεκινάμε παρέα ανάμικτη -τουρίστες και ντόπιοι δηλαδή- να πάμε για μπάνιο σε μια από τις νοτιότερες παραλίες. Εκεί που έχουμε αρχίσει ποδαράτη κατάβαση για να φθάσουμε σε έναν ονειρεμένο κόλπο, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχάσει το κινητό μου στο αυτοκίνητο. Καθώς είναι ακόμη οι πρώτες μέρες των διακοπών και δεν έχω προλάβει να απεξαρτηθώ, φωνάζω στους υπόλοιπους να περιμένουν για να πάω να το φέρω. «Δεν το αφήνεις καλύτερα», μου λέει ένας από την παρέα και εκ των μονίμων κατοίκων του νησιού. «Ούτως ή άλλως, μόνον τουρκικά δίκτυα πιάνει εδώ πέρα»…
Στη συνέχεια των διακοπών, ανακάλυψα ότι το φαινόμενο αυτό δεν εμφανιζόταν μόνον στις ερημικές παραλίες αλλά και στο λιμάνι του νησιού, το οποίο έχει την… ατυχία να κοιτάζει φάτσα τα τουρκικά παράλια…
Η συζήτηση που συνόδευσε πλέον την ομήγυρη μέχρι τον τελικό προορισμό, αφορούσε μοιραία στα…. φούμαρα που μας πουλάνε οι διαφημίσεις… (Είχα προλάβει κιόλας δυστυχώς κατά πως συνηθίζω, να ρωτήσω όλους τη γνώμη τους για την τελευταία σχετική διαφήμιση που είχα δει).
Και παρόλο που ήθελα πολύ να διαφωνήσω, γιατί όλες αυτές οι διαφημίσεις πολύ μου αρέσουν, σώπασα κι έψαχνα κρυφά να πιάσω σήμα ελληνικό, να τους δείξω εγώ… Κάθε φορά, με καλωσόριζε ευγενέστατα η Turkcell. Και δεν ξαναμίλησα βεβαίως για το θέμα, σ’ όλες τις διακοπές…