Ένα τεράστιο, γυάλινο κτίριο, περιτριγυρισμένο από ουρανοξύστες, μοντέρνα κτίρια, υδάτινα κανάλια και γέφυρες. Μέσα από το χοντρό, πράσινο γυαλί, διακρίνονται άνθρωποι σε καθημερινές ασχολίες: Κάποιος διαβάζει εφημερίδα, άλλος πληκτρολογεί, κάποιος άλλος τρώει ένα σάντουιτς συζητώντας με συναδέλφους.
Στο βάθος, μεγάλες οθόνες σε κυκλική διάταξη, προβάλλουν αθλητικά, ειδήσεις, ντοκυμαντέρ. Τι το ενδιαφέρον έχουν όλα αυτά; Τίποτα. Εκτός κι αν ο κόσμος της ενημέρωσης και της πληροφορίας σε συγκινεί. Τότε, όλα αλλάζουν, γιατί αυτό που κοιτάς, δεν είναι άλλο από το ίδιο το BBC. The real thing, ο θρύλος της ενημέρωσης, ζωντανά μπροστά σας.
Η αλήθεια είναι πως αρκεί να έχεις το «μικρόβιο» για κάτι και τότε όλα παίρνουν διάσταση μυθική. Με τον ίδιο τρόπο που ένας ποδοσφαιρόφιλος θα παρακολουθούσε την Manchester United να προπονείται στο… Old Trafford, εγώ κόλλησα τη μύτη μου στο πράσινο τζάμι για να δω τους ανθρώπους του BBC να κάνουν απλά τη δουλειά τους. Όλα αυτά, στην καινούργια «MediaCity» που οι βρετανοί έχουν ιδρύσει στην παλιά εμπορική ζώνη των Salford Docks, στο Manchester
Γιατί όμως το λογότυπο «BBC» να είναι παγκόσμιο συνώνυμο της ποιοτικής τηλεόρασης και του σεβασμού στην ενημέρωση, δικαιολογώντας έτσι την «ανατριχίλα» του επισκέπτη των γραφείων του; Μήπως αυτοί δεν έχουν ίντριγκες, διαπλοκές και συμφέροντα; Σιγουρα έχουν. Καμμιά σχέση με τα δικά μας εννοείται, αλλά έχουν. Μήπως δεν έχουν οικονομικά προβλήματα; Κι απ’αυτά διαθέτουν. Η μετεγκατάσταση μέρους των παραγωγών του BBC στην καινούργια MediaCity, έγινε μεταξύ άλλων και για λόγους περιορισμού κόστους.
Καθώς παρατηρώ τους ανθρώπους μέσα στα γραφεία τους και φυσώντας δυνατά τα παγωμένα χέρια μου, συνειδητοποιώ ότι βρίσκομαι εκεί να κρυώνω και να παρατηρώ, επειδή πίσω από το logo «BBC», υπάρχει ένα «όραμα». Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, μπορεί κανείς να διαβάσει τις αξίες που ορίζουν διαχρονικά τη λειτουργία του οργανισμού: Εμπιστοσύνη, ανεξαρτησία, αμεροληψία, ειλικρίνεια. Αυτές είναι μερικές από τις λέξεις που γι’αυτούς, περιγράφουν καλύτερα τον λόγο της ύπαρξής τους. Δεν ξέρω αν τις υπηρετούν πάντα πιστά. Σημασία έχει πως οι ίδιοι οριοθετούνται και πως εν τέλει εμπνέονται από την ίδια τους τη δέσμευση.
Αν θα ‘θελα λοιπόν κάτι να ευχηθώ για το 2015, θα ήταν αυτό. Να αποκτήσουμε το δικό μας όραμα. Ως άτομα, ως οργανισμοί και επιχειρήσεις, ως επαγγελματικοί κλάδοι και ως χώρα τελικά. Και πάνω σ’ αυτό, να παλέψουμε. Και να πιστέψουμε ότι γίνεται, κάποια στιγμή, κάποιοι άλλοι να κολλούν τη μύτη τους στο δικό μας τζάμι για να μας θαυμάσουν. Όχι επειδή είμαστε πλούσιοι, αλλά επειδή είμαστε σωστοί. Happy New Year, folks.