Πρόσφατη μελέτη της βρετανικής VCCP, σε συνεργασία με την Chime Insight Group, ρίχνει φως ακριβώς σε αυτή τη διάσταση: Ναι, οι νέοι είναι στα social media, αλλά πόσο πραγματικά χαρούμενοι είναι γι’ αυτό; Μιλώντας με πάνω από 1500 νέους ηλικίας 16-24 ετών, η μελέτη αποκαλύπτει ότι, σε μεγάλο βαθμό, αισθάνονται «παγιδευμένοι» στην τεχνολογία και στα social media. Αισθάνονται υποχρεωμένοι να βρίσκονται εκεί, αφού αυτό κάνουν όλοι οι φίλοι τους, αγχωμένοι να διαχειριστούν όλες τις διαφορετικές πλατφόρμες και συσκευές που η τεχνολογία τους προσφέρει. Και να τις διαχειριστούν με το συγκεκριμένο τρόπο που το lifestyle των Μέσων αυτών επιβάλει: «Υπάρχει πίεση να μην συμπεριφέρεσαι σαν παιδί στα social media. Επίσης, το 51% αισθάνεται ότι οι περισσότεροι προβάλουν μέσα από τα social media μια εκδοχή του εαυτού τους που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα», λέει η Sophie Maunder-Allan, group strategy officer της VCCP. «Μπορείς να είσαι όποιος θέλεις, αρκεί να είσαι online, να έχεις λογαριασμό στο Twitter και να λες τα σωστά πράγματα. Είναι σαν η ζωή να μην είναι και πολύ αληθινή πια…», λέει ένας από τους ερωτώμενους.

Τι σημαίνουν όλα αυτά όμως για τα brands; Αν φύγουμε από την καλά χωνεμένη αλήθεια ότι οι νέοι χρησιμοποιούν τα social media σε συντριπτικό ποσοστό (78% λένε οι έρευνες), τι σημαίνει το γεγονός ότι αισθάνονται υποχρεωμένοι σε διαρκή «κοινωνική» επαγρύπνηση, που τους κάνει να υποκρίνονται και τους απομακρύνει από την πραγματικότητα; «Εάν οι νέοι έχουν ανάμεικτα συναισθήματα για τα social media, τότε ίσως να αντιδρούν αρνητικά στον βομβαρδισμό από τα brands. Εάν κατά βάθος δεν τους αρέσει που τα social media υποκαθιστούν την πραγματική ζωή, τότε σίγουρα θα εκτιμήσουν brands τα οποία προσφέρουν αληθινές εμπειρίες», επισημαίνει η Allan.

Αν μη τι άλλο, όλα αυτά, είναι σίγουρα μια διαφορετική προσέγγιση σε ένα θέμα που απασχολεί όσο κανένα άλλο το σύγχρονο marketing. Και κάτι ακόμη: Οι σημερινοί νέοι είναι η γενιά που διαμορφώνει το ψηφιακό αύριο. Τι θα είναι τα social media γι’ αυτούς όταν θα φτάσουν στην ηλικία μας; Αναγκαίο κακό, ή χώρος δημιουργίας; Και ποια είναι η ευθύνη των σημερινών brands γι’ αυτές τις αυριανές αντιλήψεις;