Ο Μαρσέλ ήταν φτιαγμένος από σκληρό, ευγενές μέταλλο, παλαιάς κοπής, που σπανίζει πλέον. Ήταν η προσωποποίηση της ακάματης ενεργητικότητας, της πρωτοπορίας, της επινοητικότητας, του επιχειρηματικού πνεύματος, της ευγένειας, της ντομπροσύνης και της γενναιοδωρίας. Κοντά του επί 18 ολόκληρα χρόνια, έμαθα πολλά και για τις Δημόσιες Σχέσεις και για τη Διαφήμιση και για το «επιχειρείν».

Interpress
Το 1961 ίδρυσε την Interpress, πρώτη εταιρεία Δημοσίων Σχέσεων στην Ελλάδα, με παράλληλη έντονη διεθνή δραστηριότητα, που τον έφερε Γενικό Γραμματέα της IPRA (Διεθνούς Ένωσης Δημοσίων Σχέσεων). Λίγα χρόνια μετά ίδρυσε τη διαφημιστική εταιρεία «Interad», την οποία έφερε το 1980 στην πρώτη θέση, ανάμεσα στις ελληνικές εταιρείες. Νομίζω ότι κάποια στιγμιότυπα από την κοινή περπατησιά μας επί 18 χρόνια, περιγράφουν καλύτερα και πιστότερα, από οποιαδήποτε δικά μου κολακευτικά επίθετα, τον άνδρα, τον χαρακτήρα του, τη στάση ζωής και τις αρχές του.

Ατύχημα
Η συνεργασία μας ξεκίνησε ουσιαστικά το 1968, όταν μου πρόσφερε τη θέση του Διευθυντή στην Interpress, με τον ηγεμονικό τότε μισθό των 7.500 δρχ. και το 50% της εταιρείας δωρεάν! Τον Φεβρουάριο του 1971 είχα ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό μου. Όταν γύρισα στο γραφείο μου, μετά από τρεις μέρες, βρήκα πάνω στο γραφείο μου ένα φάκελο με 20.000 δρχ. (Ο μισθός μου τότε ήταν γύρω στις 11.000 δρχ.)
– Τι είναι αυτά, Μαρσέλ, τον ρώτησα.
– Είναι το μερίδιό σου, επειδή πήγαμε πολύ καλά φέτος…
– Μαρσέλ μου, έχω πάρει ήδη το ανάλογο πριμ, που εδικαιούμην.
– Ναι, το ξέρω, αλλά είχες κι αυτό το ατύχημα τώρα…

Νέα Δημοκρατία
Τον Φεβρουάριο του 1978, με κάλεσε να αναλάβω τις Δημόσιες Σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που με είχε δει στην πρώτη, παρθενική εμφάνισή μου στην τηλεόραση, στην εκπομπή της Έλλης Ευαγγελίδου «Σύγχρονη Εύα». Όταν του το ανακοίνωσα και τον ρώτησα τι να κάνω μου είπε: «Δεν έχεις το δικαίωμα να αρνηθείς, στο όνομα του κλάδου μας. Είναι η πρώτη φορά, που καλείται σ’ αυτό το δύσκολο κι ευαίσθητο πόστο όχι κάποιο κομματόσκυλο, ούτε καν οπαδός του κόμματος, αλλά ένας άξιος επαγγελματίας». Και συμπλήρωσε: «Θα αποδεχθείς λοιπόν αυτή την πρόκληση, με μια προϋπόθεση. Επί ένα χρόνο θα κάνω εγώ τη δουλειά σου, ενώ εσύ θα παίρνεις ολόκληρο τον μισθό σου και τα ποσοστά σου.

Στον χρόνο επάνω όμως, θα μου πεις, αν θα συνεχίσεις εκεί ή θα γυρίσεις εδώ!». Μάγος ήταν; Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα υπέβαλα την παραίτησή μου από τη Ν.Δ. και γύρισα στο γραφείο μου, όπου ο Μαρσέλ μου είπε ότι ήθελε τη βοήθειά μου πλέον και στην Interad, ως συν-διευθυντή και επικεφαλής του δημιουργικού. Έτσι ξαναπορευθήκαμε μαζί, με μια υπέροχη, αγαστή, δημιουργική και παραγωγική συνεργασία, γιατί απλούστατα ο καθένας σεβόταν απόλυτα τον άλλο και τον τρόπο με τον οποίο δούλευε, παρά τις μεγάλες διαφορές μας σε νοοτροπία.

Μινιόν – Leo Burnett
Στις 18 Δεκεμβρίου του 1980, κάηκε το Μινιόν, που αποτελούσε το 55% του τζίρου μας και χρωστάγαμε στα μέσα 50.000.000 δρχ. Λίγες μέρες μετά, όταν συνήλθαμε κάπως από το πρώτο σοκ, του είπα:
– Μαρσέλ μου, γιατί δεν κηρύσσεις σε πτώχευση την Interad;
– Όχι, εγώ δεν πτωχεύω!
– Μα γιατί; Αυτά τα 50.000.000 δεν είναι δικά μας χρέη, αλλά του Μινιόν προς τα διαφημιστικά μέσα.
– Θαλή, το έχω ως αρχή. Δεν πτωχεύω. Θα με στηρίξεις.
– Φυσικά, ό,τι κι αν αποφασίσεις.
Τελικά, αποφασίσαμε να «παντρευτούμε» με τη Leo Burnett. Το δυστύχημα είναι ότι αυτός ο γάμος οδήγησε στο δικό μας επαγγελματικό διαζύγιο, εξ αιτίας μιας σοβαρής διαφωνίας του Μαρσέλ με τη μητρική εταιρεία, που προκάλεσε την αποχώρησή του. Δεν επηρεάσθηκε όμως καθόλου, η αμοιβαία εκτίμηση, φιλία και αγάπη. Ακόμη και λίγες μέρες πριν φύγει για πάντα, μου είπε στο τηλέφωνο:
– Αχ, βρε Θαλή, πόσα σπουδαία θα είχαμε κάνει μαζί, αν δεν χωρίζαμε τότε!
– Μαρσέλ, περίμενε! Θα κάνουμε σπουδαία πράγματα μαζί, όταν έλθω να σε συναντήσω!