Οι παραπάνω σκέψεις με βασανίζουν συχνά. Έχω πολλά χούγια και πολλές αφορμές για να σκέφτομαι ότι δύσκολα θα τα κόψω. Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω μία από τις καλύτερες αυτή είναι τα συνέδρια. Επίσημα, ανεπίσημα, ημερίδες, απογεύματα, πρωινά αχάραγα, executive dinners και breakfast, προσθέστε ότι θέλετε και αν σας λείπει το internetικόν του ζητήματος βάλτε και λίγο streaming να το σώσετε. Εγώ αν πρέπει να δώσω το παρών, θα το δώσω αλλά η παράδοση – παράδοση. Ο χρόνος παρουσίας μου στην αίθουσα, αναλογικά με τον αντίστοιχο στα πηγαδάκια εκτός, έχει πάντα αρνητικό πρόσημο. Και επειδή πέρασα και 4 περίπου χρόνια στο «βουνό» όπου στήναμε και στήνουν ακόμα περί τα 30 συνέδρια ετησίως, έχω καταρρίψει όλα τα ρεκόρ. Ναι, το ομολογώ κύριε Μπούσια, ήμουν λιγότερο από οποιονδήποτε άλλο στις αίθουσες. Φρόντιζα όμως να γνωρίζω απόλυτα τι έχει ειπωθεί εντός των τειχών…
Το χούι το διατηρώ μέχρι σήμερα. Για κάποιο λόγο που ακόμα αναζητώ, μου αρέσει να ανακαλύπτω την αίσθηση του τι έχει ειπωθεί. Να δω τι έμεινε από τον ομιλητή, να καταλάβω τι ήθελε να πει και τι κατάφερε τελικά να πει. Εκτός αυτού όμως ανακαλύπτω και ποιος έκανε το μεγαλύτερο «γκελ» στο κοινό. Έτσι, τα τελειώματα του Venture Capital Forum και του τελευταίου -πριν πάμε διακοπές- Open Coffee με βρήκαν στο Galaxy (δεν είχα φύγει εντελώς, απλώς το event έλαβε χώρα στο Hilton) να απολαμβάνω μια εξαιρετική Μαργαρίτα (όχι όμως την καλύτερη της Αθήνας όπως θέλει να πιστεύει ένας φίλος) και να αναζητώ τα δικά μου.
Όπως έμαθα λοιπόν, νικητής ήταν το ΤΑΝΕΟ. Το ΤΑΝΕΟ που έχει μεν μούτσο ντινέρος αλλά που δεν σκοπεύει να δώσει ούτε ευρώ τσακιστό (αν τσακίζονται τα ευρώ). Ειλικρινά δεν κατάλαβα απόλυτα γιατί δεν θα μας κάνει τη χάρη. Άλλοι υποστήριξαν ότι δεν θα μας δώσει γιατί δεν έχει στα χέρια του προτάσεις τεχνολογικές. Άλλοι γιατί έχει αλλά δεν του κάνουν. Άλλοι γιατί έχει του κάνουν αλλά δεν του κάνουν όσο θα έπρεπε. Η ουσία παραμένει. Έχει και δεν θα δώσει.
Κάπου εδώ τίθεται ένα θέμα, δεν βρίσκετε; Αλλά ποιο ακριβώς; Μήπως θέλει λίγη κουβέντα;