Τότε είχα δυσκολευτεί να καταλάβω τι εννοούσαν, σήμερα δεν μπορώ να ησυχάσω αν ένα πλαστικό κεσεδάκι παραπέσει στα σκουπίδια αντί στη μπλε σακούλα. Εξέλιξη. Αυτή είναι η καλή ανακύκλωση, αυτή που ίσως μας σώσει κάποια στιγμή από την αυτοκαταστροφή μας.
Υπάρχει όμως και η άλλη, η κακή. Υπάρχει η αέναη ανακύκλωση φημών και παραφιλολογίας που ανθεί ιδιαίτερα στην Ελλάδα, κυρίως σε περιόδους κρίσης. Το τελευταίο διάστημα, ο χώρος της Επικοινωνίας έχει γίνει αντικείμενο τέτοιας κακώς εννοούμενη ανακύκλωσης, όπου διάφορες φήμες αναπαράγονται άκριτα από πολλά Μέσα, παραδοσιακά και μη.
Δεν είναι επί του παρόντος να αναλύσουμε ένα-ένα τα διάφορα σενάρια που κυκλοφορούν και να δούμε σε ποιο ακριβώς σημείο ανταποκρίνονται στην αλήθεια και σε ποιο όχι. Εξάλλου, ότι είναι αληθές, καλώς διαδίδεται. Το πρόβλημα υπάρχει όταν τα κουτσομπολιά των διαδρόμων γίνονται ειδήσεις και βαθυστόχαστες αναλύσεις, «πασπαλισμένες» με αβανταδόρικες ατάκες και βαρύγδουπες λέξεις και σχόλια, χωρίς προηγούμενη διερεύνηση και αξιολόγηση.
Όπως και να ‘χει, οι ισορροπίες σήμερα είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες και η αναπαραγωγή φημών αντί ειδήσεων μπορεί να προκαλέσει πολύ μεγάλη ζημιά, σε αντίθεση με άλλες εποχές όπου μπορούσε κανείς να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά με χιούμορ και ανωτερότητα. Όχι πια. Σήμερα δεν υπάρχει περιθώριο για τέτοιες συμπεριφορές. Σήμερα και το παραμικρό υπονοούμενο ή διφορούμενο σχόλιο σε μια αγορά που δοκιμάζεται σκληρά, μπορεί να έχει τεράστιο κόστος. Ένα κόστος που τελικά πληρώνει το ανθρώπινο δυναμικό…
Η αλήθεια είναι ότι οι κακές ειδήσεις «πουλάνε» πάντα περισσότερο. Αυτό είναι κάτι σαν παγκόσμιος φυσικός κανόνας. Ας μην ξεχνάμε όμως κι εκείνο το «μυθικό» επεισόδιο με τον δημοσιογράφο που… σκότωνε για να εξασφαλίζει πρωτοσέλιδα, μέχρι που έγινε κι ο ίδιος θύμα της δικής του πρακτικής από κάποιον περισσότερο φιλόδοξο συνάδελφό του…