Πολλές φορές δε, η αλληλεγγύη αυτή προέρχονταν από το εξωτερικό, όπως π.χ. η πρωτοβουλία οικογένειας γερμανών πολιτών, η οποία δημιούργησε στο διαδίκτυο ένα video με τίτλο «Kefalonia insomnia», το οποίο κυριολεκτικά σάρωσε – και συνεχίζει να σαρώνει – από πλευράς επισκεψιμότητας. Όπως ήταν φυσικό, από αυτές τις ενέργειες αλληλεγγύης δεν θα μπορούσε να λείψει η ιδιωτική επιχειρηματική πρωτοβουλία. Δειλά-δειλά στην αρχή, πιο δυναμικά στη συνέχεια, σημαντικές εταιρείες της χώρας και μεγάλοι διαφημιζόμενοι από όλους σχεδόν τους κλάδους (αναψυκτικά/ποτά, τρόφιμα, super markets, τηλεπικοινωνίες, ναυτιλιακές εταιρείες κ.α.) υλοποίησαν κοινωνικές πρωτοβουλίες με στόχο την ανακούφιση των πληγέντων από τους σεισμούς που «πλήγωσαν» αυτό το πανέμορφο νησί του Ιονίου.
Πολύ καλά έκαναν, μπράβο τους και μακάρι να συνεχίσουν τις πρωτοβουλίες αυτές και να προστεθούν και άλλες ανάλογες, από άλλες εταιρείες. Υπάρχει όμως εδώ μια «γκρίζα» ζώνη, η οποία εντοπίστηκε από κάποιους ίσως ως συνέπεια του υπερβάλλοντος ρομαντισμού που τους διακατέχει: Γιατί έπρεπε να γεμίσουν τα Μέσα (έντυπα και ηλεκτρονικά) με δεκάδες ανακοινώσεις και δελτία Τύπου για τις πρωτοβουλίες τους αυτές; Γιατί να διαφημίσουν αυτές τους τις ενέργειες τόσο έντονα, από τη στιγμή που τις υλοποίησαν από καθαρά ανθρωπιστικούς λόγους;
Ούτως ή άλλως, οι ενέργειες αυτές δεν θα έμεναν κρυφές, αφού το καλό πάντα αναγνωρίζεται και γίνεται γνωστό. Όπως στην περίπτωση της αλυσίδας super market Σκλαβενίτης, η οποία προχώρησε στην προσφορά αγαθών στους κατοίκους της Κεφαλονιάς όχι απλά χωρίς να το ανακοινώσει, αλλά χωρίς καν να έχει κατάστημα στο νησί! Η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να είναι περισσότερο αποτελεσματική εάν προβάλλεται διακριτικά, ενώ ενέργειες όπως αυτές στην Κεφαλονιά δεν θα έπρεπε καν να ανακοινώνονται.