Με την προσδοκία αυτής της μικρής απόλαυσης, ανοίγω τα φώτα και το θερμοσίφωνο, σκεπτόμενη αν είναι καλύτερα πρώτα ένα χαλαρωτικό μπάνιο και μετά φαγητό, ή το ανάποδο, όταν… τσαφ! Μια μπλε λάμψη πετάγεται από το διακόπτη, κάτι σαν μια μικρή έκρηξη ακούγεται και το σπίτι βυθίζεται στο σκοτάδι… Εντάξει, μπορεί να είμαι ρομαντικός τύπος, αλλά στις 12.30 η ώρα τη νύχτα, μετά από μια εξαντλητική μέρα, η ιδέα για… δείπνο υπό το φως των κεριών δεν μου φαίνεται καθόλου ελκυστική… Άσε που κινδυνεύουν να χαλάσουν και μέσα στο ψυγείο οι προμήθειες σε ταπεράκια από τη μαμά! «Για τέτοια είμαστε τώρα;» σκέφτομαι, και… με χαρακτηρισμούς και επίθετα που δεν δύναμαι να επαναλάβω σε αυτή τη στήλη, αναζητώ έναν αναπτήρα και στέκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον πίνακα ρεύματος του σπιτιού… Οι πενιχρές τεχνικές μου γνώσεις εξαντλούνται πολύ γρήγορα μπροστά του και… με τρόμο συνειδητοποιώ ότι δεν μου μένει άλλη λύση παρά να καλέσω τις βλάβες της ΔΕΗ! «Και σιγά μην απαντήσουν, τέτοια ώρα!» σκέφτομαι σχηματίζοντας τον αριθμό. «Βέβαια, τα τιμολόγια ξέρουν να τα ανεβάζουν, να σε βοηθήσουν όταν τους χρειάζεσαι δεν ξέρουν», μονολογώ και… διαψεύδομαι πανηγυρικώς!
Απάντησαν αμέσως, άκουσαν το πρόβλημά μου υπομονετικά, προσπάθησαν να με βοηθήσουν τηλεφωνικά και όταν όλα αυτά απέτυχαν, ήρθαν επί τόπου μέσα σε λιγότερο από 20 λεπτά…
Απίστευτο, ε; Κι όμως αληθινό. Εντελώς αληθινό. Ωστόσο, αν κάποιος με ρωτήσει τώρα «τι γνώμη έχετε για τη ΔΕΗ;», δεν είμαι σίγουρη ότι θα πω και τα καλύτερα… Όλες οι στερεότυπες εικόνες που έχουν χτισθεί μέσα μου χρόνια τώρα για τα στραβά των δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών, το γεγονός ότι έχω «εκπαιδευθεί» να είμαι ένας ταλαιπωρημένος πολίτης, με εμποδίζει να εκτιμήσω το καλό.
Παραμένω καχύποπτη και κουμπωμένη, διότι ναι μεν τώρα όλα πήγαν καλά, αλλά σίγουρα κάποια άλλη στιγμή θα με αφήσουν στο σκοτάδι…
Η δύναμη της συνήθειας. Η πολύτιμη φήμη, η οποία άπαξ και καταστραφεί, δύσκολα, πολύ δύσκολα αποκαθίσταται… Ακόμη κι αν έχεις γλιτώσει τα ταπεράκια της μαμάς σου!