Κι αυτό θα έκανα, εάν δεν «έπεφτα» πάνω σε ένα εξαιρετικό κείμενο αναρτημένο στα social media, το οποίο πάει τη συζήτηση ένα –κρίσιμο- βήμα παρακάτω: Από την ΕΚΕ στην ατομική ευθύνη και το παράδειγμα της αποχής στις εκλογές. Η υπογράφουσα, Έλια Λιατάκη, είναι στέλεχος με πολλά «χιλιόμετρα» στο χώρο των Δημοσίων Σχέσεων και συμμετείχε επίσης στην κριτική επιτροπή των προαναφερόμενων βραβείων. Την αντιγράφω σχεδόν αυτούσια, καθώς ανάλογες σκέψεις πρέπει να τυγχάνουν μέγιστης αναπαραγωγής:
«Η Εταιρική Υπευθυνότητα είναι πλέον απαραίτητο χαρακτηριστικό των επιχειρήσεων και κάτι που οι καταναλωτές περιμένουν ως μία από τις βασικές δραστηριότητές τους. Αναρωτιέμαι όμως πόσο έτοιμοι είμαστε όλοι εμείς που απαιτούμε την υπευθυνότητα από άλλους (επιχειρήσεις ή πολιτικούς) να λειτουργήσουμε υπεύθυνα ως πολίτες και να τηρήσουμε υπεύθυνη στάση στις εκλογές. Με την αποχή, θεωρεί κανείς ότι δεν φέρει καμία ατομική ή συλλογική ευθύνη. Όμως, αυτή η πλάνη περί ανωτερότητας της ουδετερότητας δεν είναι τόσο ακίνδυνη όσο φαίνεται.
Όσο δεν ψηφίζεις, δεν παιδεύεις τη λογική σου και τη συνείδησή σου να πάρει μια απόφαση. Ακόμα και όταν δεν σε εκφράζει καμία από τις υπάρχουσες πολιτικές προτάσεις, το γεγονός ότι κάποιος πρέπει να κυβερνήσει τη χώρα που ζεις, συνεχίζει να ισχύει. Όσο κάποιος δεν περνάει το μυαλό του από μια δοκιμασία απόφασης, την οποία μετά τις εκλογές θα αξιολογήσει για να προσέλθει με περισσότερη γνώση στις επόμενες εκλογές, δεν προχωράει τη σκέψη του και την πολιτική (ως πολίτης) ωρίμανσή του. Επιπλέον, περιμένει από άλλους να λειτουργήσουν υπεύθυνα – οι πολίτες να ψηφίσουν και οι εκλεγμένοι πολιτικοί να κυβερνήσουν – χωρίς αυτός να έχει συμβάλει με τον δικό του υπεύθυνο τρόπο σε αυτή τη δημοκρατική διαδικασία.
Η γενίκευση της αποχής δημιουργεί σταδιακά ένα εκλογικό σώμα, έναν λαό, μη-σκεπτόμενο. Που περιμένει και απαιτεί από τους άλλους χωρίς να αποδέχεται ότι πρέπει και ο ίδιος να προσφέρει. Έτσι είναι έτοιμος να δεχθεί ή να ανεχθεί ακόμα περισσότερο επικίνδυνο λαϊκισμό. Παράλληλα, η αποχή παραδίδει τα όπλα της απόφασης στους φανατικούς κάθε λογής που αυτοί σίγουρα θα ψηφίσουν. Παρά την όποια απογοήτευση, οργή ή απομυθοποίηση, δεν είναι πράξη ευθύνης απέναντι στους εαυτούς μας, στις οικογένειές μας ή στη χώρα, να εκχωρούμε αυτή τη δύναμή μας σε άλλους.
Το δικαίωμά μας να απαιτούμε υπευθυνότητα, προϋποθέτει τη δική μας υπεύθυνη στάση».