Πριν λίγους μήνες, όταν η χώρα περνούσε επιτυχώς το πρώτο κύμα της πανδημίας, αναφέρθηκα στον μεγάλο αφανή ήρωα, την Επικοινωνία. Εκθείασα την αρτιότητα με την οποία η Πολιτεία σχεδίασε και αξιοποίησε την Επικοινωνία, σώζοντας ζωές και διευκολύνοντας στο μέγιστο το έργο γιατρών και νοσοκόμων. Σήμερα η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.
Δεν είναι τόσο που τα ρεκόρ κρουσμάτων διαδέχονται το ένα το άλλο –την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο οι αριθμοί είναι ακόμα μικροί συγκρινόμενοι με το τι συμβαίνει σε άλλες χώρες. Είναι που μεγάλο μέρος της κοινωνίας συμπεριφέρεται σαν να μην έχει κατανοήσει την κατάσταση, διακινδυνεύοντας την επιτάχυνση στη διάδοση του ιού.
Σε αντίθεση με την περασμένη άνοιξη, αυτή τη φορά η χρήση της Επικοινωνίας υπήρξε κάθε άλλο παρά αποτελεσματική. Όσα έφεραν αποτέλεσμα στην πρώτη φάση, εγκαταλείφθηκαν χωρίς να αντικατασταθούν. Η επικοινωνία του «Μένουμε Ασφαλείς» δεν θύμισε σε τίποτα την εξαιρετική δουλειά που είχε γίνει για το «Μένουμε Σπίτι».
Χάθηκε ο αποτελεσματικός ρόλος του φόβου, χάθηκε και ο κινητοποιός χαρακτήρας του «όλοι μαζί πετυχαίνουμε». Η απογευματινή ενημέρωση και το ντουέτο αυτής, τα διαγγέλματα του πρωθυπουργού, τα διαφημιστικά μηνύματα, τα SMS της Πολιτικής Προστασίας, η δραστηριότητα στο διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα, όλα σταμάτησαν απότομα.
Ήδη από τις πρώτες ημέρες της άρσης του lockdown άρχισαν δημόσιες συγκεντρώσεις και πορείες χωρίς κανένα περιορισμό και χωρίς κανείς, πολιτικός ή δημοσιογράφος, να τολμάει να εξηγήσει το προφανές. Ο συγχρωτισμός στις κεντρικές πλατείες συνοικιών και προαστίων αυξανόταν και κανείς δεν έδειχνε να προβληματίζεται.
Οι πολιτικοί άρχισαν να εμφανίζονται σε εγκαίνια, εκδηλώσεις και διαδηλώσεις, σαν να προσπαθούσαν να κάνουν το κοινό να ξεχάσει τι είχε προηγηθεί αντί να του προσφέρουν ένα θετικό πρότυπο ή ένα νέο στόχο. Από την εποχή που χωρίς να καταβάλεις καμία προσπάθεια μάθαινες τα πάντα για τον κορωνοϊό, περάσαμε στην εποχή που αν δεν προσπαθούσες, όχι μόνο δεν μάθαινες για τον ιό αλλά έπεφτες πάνω στην συνεχώς αυξανόμενη προπαγάνδα των επιτήδειων ή αφελών συνωμοσιολόγων αρνητών του.
Καθόλου παράξενο λοιπόν που τα κοινωνικά μέσα γέμισαν με φωτογραφίες, διαφημίσεις και άρθρα για παραλίες και διακοπές, ενώ τα δυσάρεστα νέα για το θέριεμα της πανδημίας στον υπόλοιπο πλανήτη πέρασαν σχεδόν απαρατήρητα από το νεαρότερο κοινό που αγνοεί τα παραδοσιακά ΜΜΕ. Άραγε στο επόμενο διάστημα θα καταφέρει η Πολιτεία να έρθει σε επαφή με τα νεότερα κοινά, αξιοποιώντας τα σωστά κανάλια επικοινωνίας; Ας το ελπίσουμε.