Δεν κατέστη όμως δυνατό, όποτε επιφυλάσσομαι. Και κάπως έτσι δράττομαι της ευκαιρίας για να θίξω ένα άλλο θέμα το οποίο γυροφέρνω πολύ καιρό, γιατί θεωρώ ότι και ενδιαφέρον είναι και μπορεί να ανοίξει μία μεγάλη και εποικοδομητική συζήτηση. Πριν από χρόνια είχα χλευάσει κάποιον που έγραφε ότι μια από τις κληρονομιές της δεκαετίας του ’60 ήταν η ενσωμάτωση δημιουργικών ανθρώπων στη βιομηχανία της διαφήμισης. Δεν θα δικαιολογηθώ ούτε θα απολογηθώ γι’ αυτό. Όταν λέω χρόνια, εννοώ πολλά χρόνια και τα δικά μου «πολλά» σημαίνει ότι ήμουν κάτω των 25 ετών.
Και όταν ήμουν 25 η αντίληψη των απλών ανθρώπων για τη διαφήμιση και τους περί αυτής, ήταν μια κουβέντα λίγο περίεργη. Όπως και αν το δείτε, σήμερα είμαι κάπως πιο διαλλακτικός στο συγκεκριμένο θέμα. Πιθανότατα επειδή είδα από κοντά ορισμένους πραγματικά δημιουργικούς ανθρώπους να προσπαθούν να λειτουργήσουν εντός του χώρου της διαφήμισης διατηρώντας την αξιοπρέπεια και την κοινωνική ευαισθησία τους – και υποθέτω πως όλοι ξέρουμε πως δεν είναι και πολύ εύκολο σε ένα τόσο σκληρό περιβάλλον.
Το ξανασκέφτηκα αυτό τις τελευταίες μέρες βλέποντας μια σειρά από διαφημίσεις με κοινωνικά μηνύματα που κυκλοφόρησαν σε διάφορα sites και blogs. Είναι παρμένες από όλο τον κόσμο και οι περισσότερες έχουν φτιαχτεί για λογαριασμό οργανώσεων που σχετίζονται με την οικολογία ή την υποστήριξη διαφόρων κοινωνικών ομάδων ή σαν κομμάτι δράσεων διαφόρων επίσημων φορέων. Και ναι, υπό αυτή την έννοια δεν είναι «αυστηρά» εμπορικές.
Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι σοκάρουν και έτσι είναι που παρουσιάστηκαν από τα διάφορα sites. Όμως πέρα από το shock value, δεν μπορεί κανείς παρά να θαυμάσει τη δημιουργικότητα των ανθρώπων που τις σκέφτηκαν και τις έφτιαξαν, ειδικά αν λάβουμε υπόψη το πόσο σοβαρά είναι τα θέματα που παρουσιάζουν και για τα οποία θέλουν να ευαισθητοποιήσουν το κοινό. Με το μαύρο χιούμορ να πρωταγωνιστεί, οι ανώνυμοι (τουλάχιστον σ’ εμένα) δημιουργοί καταφέρνουν να κλείσουν σε μια εικόνα την ουσία του προβλήματος και το μήνυμα που θέλουν να περάσουν στο θεατή –από εκεί και πέρα, η ευθύνη είναι πια δική του.