Ακούστε λοιπόν να μαθαίνετε. Το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, προχώρησε πρόσφατα στην προκήρυξη διαγωνισμού για την ανάθεση έργου επικοινωνίας αναφορικά με την έκθεση Photobiennale 2010. Όλα καλά ως εδώ. Το έργο, όπως αναφέρει η αναθέτουσα αρχή, αφορά στην παροχή υπηρεσιών «φιλοξενίας, προβολής και επικοινωνίας εκδηλώσεων της Photobiennale 2010» και αναλυτικότερα αυτό σημαίνει υπηρεσίες προβολής και επικοινωνίας, διαφήμιση στα έντυπα, δημόσιες σχέσεις, δημοσιότητα, αποδελτίωση, φωτογράφηση και βιντεοσκόπηση, παραγωγή τηλεοπτικού, ραδιοφωνικού σποτ και e-newsletter, banners, κ.λπ. κ.λπ…Ένα σωρό ωραία πράγματα δηλαδή, με το ωραίο και διόλου ευκαταφρόνητο -μέρες που είναι- budget των 230.000 ευρώ. Το οποίο συνυπογράφουν το ελληνικό κράτος και το Υπουργείο Πολιτισμού, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΕΣΠΑ, η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας…
Μία -ασήμαντη ίσως- λεπτομέρεια για όσους ενδιαφέρονται να συμμετέχουν, είναι ότι η συγκεκριμένη έκθεση έχει ήδη τελειώσει! Η Photobiennale 2010 διοργανώθηκε Απρίλιο με Σεπτέμβριο 2010 και ο διαγωνισμός για την ανάθεση της επικοινωνίας της προκηρύχθηκε έναν ολόκληρο μήνα μετά τη λήξη, 19 Νοεμβρίου του 2010 για την ακρίβεια…
Ο απλός, απονήρευτος και αγαθός κοινός νους, αδυνατεί να φανταστεί κάποια λογική εξήγηση για τα παραπάνω… Το είχαν ξεχάσει τελείως ότι έχουν ένα budget για επικοινωνία και μιας και το θυμήθηκαν είπαν να το αξιοποιήσουν; Τι ακριβώς θα ζητήσουν από τον ανάδοχο να φωτογραφήσει, βινετοσκοπήσει και επικοινωνήσει; Το τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό σποτ θα προσκαλεί το κοινό να συμμετέχει πού ακριβώς; Ζητήσαμε από την αναθέτουσα αρχή κάποιες εξηγήσεις για τα μεταφυσικά αυτά φαινόμενα, αλλά το μόνο που πήραμε ήταν κάτι μισόλογα και «στείλτε μας γραπτώς τις ερωτήσεις σας για να απαντήσουμε». Έτσι. Γιατί είναι και τυπικοί οι άνθρωποι…
Μπορεί να γελάσει κανείς με την καρδιά του σ’ αυτήν την ιστορία. Είναι προφανές ότι κάποιος ή κάποιοι κάτι θέλησαν να «μαγειρέψουν» εδώ πέρα, αλλά δεν είχαν και μυαλό να σκεφτούν ένα λογικοφανή τρόπο για να το κάνουν. Από την άλλη, μπορεί και να κλάψει επίσης με την καρδιά του. Για την αμίμητη ελληνική πραγματικότητα που τελικά, απλά δεν υπάρχει…