Η διαφήμιση είναι μια ωραιοποιημένη -και πειστική, το κατά δύναμιν- ενημέρωση και αυτός είναι ο βασικός της ρόλος. Συχνά-πυκνά όμως, η δημιουργική της φρεσκάδα σκοντάφτει στην αρτηριοσκλήρωση από την οποία πάσχουν ων ουκ έστιν αριθμός διαφημιζόμενοι – και η κατάσταση εξελίσσεται σε απελπιστική (αλλά όχι σοβαρή, όπως έλεγε και ο τίτλος μιας παλιάς κινηματογραφικής ταινίας).
Η πολιτική διαφήμιση, ειδικότερα, την οποία απολαύσαμε πρόσφατα, είναι ένα ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο: μάλλον οι αναποφάσιστοι έχουν ήδη αποφασίσει, άσχετα αν δεν εκδηλώνονται, συνεπώς η διαφήμιση αποτελεί ένα ντεκόρ που κανείς δεν του δίνει μεγάλη σημασία. Και τι να πει η καημένη, όταν οι πολιτικοί δεν έχουν τι να πουν, και ποιον να συγκινήσει με το μη περιεχόμενό της;
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η ποιότητα της διαφήμισης επηρέαζε το κοινό, το οποίο κοινό έδειχνε ανάλογα την προτίμησή του. Κι έτσι, ας υποθέσουμε (υποθέσεις κάνουμε, σύμφωνοι;) ότι η πολιτική διαφήμιση δεν ήταν αυτό το άοσμο και άγευστο (για άχρωμο δεν λέω) είδος, αλλά είχε μια κάποια πρωτοτυπία και τόλμη. Τι θα συνέβαινε τότε; Θα είχαμε διαφορετικά εκλογικά αποτελέσματα; Ή μήπως η περίπτωση θα σήμαινε εξ αρχής ότι θα είχαμε καλύτερους πολιτικούς, αφού η διαφήμισή τους θα έδειχνε καλύτερη σκέψη;
Μυστήρια πράγματα. Καλύτερα να αγοράζεις αυτοκίνητο παρά να ψηφίζεις.