Δεν κάθισα να παρακολουθήσω την εξέλιξη του καυγά κατά το ελληνικό συνήθειο και να μάθω το δια ταύτα, παρόλο που πολύ θα ήθελα. Δεν ακούς και κάθε μέρα αντίστοιχες στιχομυθίες στον δρόμο, αν και υποψιάζομαι ότι αιτία της φασαρίας δεν ήταν κάποιο καινούργιο, κακόγουστο διαφημιστικό σποτάκι. Όπως και να ‘χει, σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί εύκολα να σε πάρουν τα σκάγια και άντε μετά να εξηγήσεις ότι δεν είσαι διαφημιστής, αλλά δημοσιογράφος που γράφει για τη διαφήμιση…Ψιλά γράμματα!
Μάλιστα λοιπόν. Ελπίζω ο διαφημιστής του ατυχούς συμβάντος, να διατήρησε την ψυχραιμία του και εις απάντηση να επιστράτευσε τη δημιουργικότητά του… Απομακρύνθηκα διερωτώμενη σε ποια επαγγελματική κατηγορία να ανήκε αυτός ο άνθρωπος που μαινόταν τόσο έντονα συλλήβδην κατά των διαφημιστών. Μήπως ήταν ένας… τεμπέλης δημόσιος υπάλληλος; Ένας ψεύτης δημοσιογράφος, ένας απατεώνας πολιτικός; Ένας γιατρός που παίρνει φακελάκια ίσως; Μπορεί ένας «φεουδάρχης» καθηγητής. Ή ακόμη ένας κοινός κλέφτης… Πάντως, σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι ένας απλός, τίμιος εργαζόμενος. Στη σημερινή Ελλάδα όλοι θεωρούν όλους κλέφτες και απατεώνες. Ό,τι δουλειά και να κάνεις και σε όποιον κλάδο και ν’ ανήκεις, υπάρχει και για σένα μια ρετσινιά έτοιμη, κομμένη-ραμμένη στα μέτρα σου. Τη φοράς, θες δεν θες…
Αυτός ο ολοκληρωτικός αφορισμός των πάντων, είναι ίσως μία από τις μεγαλύτερες απώλειες που ζούμε και θα ζήσουμε ακόμη πιο έντονα, λόγω της κρίσης. Είναι η λογική του «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι». Όλοι οι δημοσιογράφοι, για παράδειγμα, είναι ψεύτες και πουλημένοι, ζουν σε τρίπατες βιλάρες και τρώνε με χρυσά κουτάλια. Τελεία και παύλα.
Χρειάζεται πραγματική ψυχραιμία για να μην πέσει κανείς σε αυτήν την παγίδα. Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις κριτική και να βγάζεις αφορισμούς, το είχε πει κι ένας πολύ καλός ομιλητής σε πρόσφατο συνέδριο, διαφημιστής παρεμπιπτόντως…Το πιο δύσκολο, ιδιαίτερα σε συνθήκες «πολέμου» όπως αυτές που ζούμε, είναι να προσπαθείς να διακρίνεις την αλήθεια μέσα από το χάος.
Είναι όπως με τον τραυματία στον πόλεμο, που θυσιάζει το πόδι του για να σώσει τη ζωή του. Χωρίς πόδι, αλλά ζωντανός. Έτσι κι εμείς, στον δικό μας πόλεμο. Θα επιζήσουμε, έχοντας θυσιάσει όχι το πόδι μας, αλλά μάλλον την αξιοπρέπειά μας…