Τελευταίος χώρος τον οποίο εποφθαλμιά η συμμαχία απομύζησης των άλλων κοινωνικών ομάδων, που διαφεντεύει το αγγελιόσημο, είναι το διαδίκτυο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι απλός. Η μεταφορά διαφημιστικών εσόδων από τα κλασικά μέσα ενημέρωσης στα ηλεκτρονικά είναι ακόμα στα πρώτα της στάδια. Αργά ή γρήγορα όμως η αναπόφευκτα ανοδική πορεία της καινοτομίας και της νέας τεχνολογίας, θα ανατρέψει τους παρόντες συσχετισμούς. Αν λοιπόν η αρπαγή του αγγελιοσήμου δεν καθιερωθεί τώρα, που το διαδίκτυο είναι αδύνατο, τότε αργότερα, όταν θα ανδρωθούν πολλά ανεξάρτητα μέσα και θα αποκτήσουν πολιτική ισχύ, θα είναι πλέον πολύ αργά.
Βεβαίως, όλα αυτά παρουσιάζονται σε ένα πολύ ωραίο περιτύλιγμα με πρόσχημα την «κοινωνική αλληλεγγύη προς τους εργαζομένους» και με την αντίστοιχη νομική υποστήριξη. Με τα θηριώδη ποσά τα οποία απομυζούνται δεν θα μπορούσε άλλωστε να είναι αλλιώς. Οι διαφημιστικές εταιρίες υπολογίζουν ότι τα τελευταία δώδεκα χρόνια τα έσοδα από το αγγελιόσημο έχουν ξεπεράσει αθροιστικά το 1,5 δισ. ευρώ. Ποσό αστρονομικό με οποιοδήποτε κριτήριο.
Για τη διαιώνιση του προβλήματος πάντως ευθύνη δεν έχουν μόνο όσοι απολαμβάνουν το αγγελιόσημο αλλά και όσοι το πληρώνουν. Διότι ενώ αυτοί που αδίκως πληρώνουν είναι αρκετά ισχυροί ώστε να μπορούν -αν μη τι άλλο- να διεκδικήσουν όσα τους ανήκουν (π.χ. στα ευρωπαϊκά όργανα), ακολουθούν μια στάση υπομονής και καρτερίας, η οποία αποδεικνύεται ότι δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Επιπροσθέτως και τα επιχειρήματα που επικαλούνται (π.χ. προσφάτως το θέμα της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων), ενώ έχουν ασφαλώς βάση, δεν θίγουν την καρδιά του προβλήματος. Δεν αναδεικνύουν δηλαδή τον αρπακτικό χαρακτήρα του αγγελιοσήμου, το οποίο δεν είναι φόρος (γιατί δεν καταλήγει στο κράτος), αλλά ούτε και εργοδοτική εισφορά, αφού δεν καταλήγει στους εργαζομένους που πράγματι δουλεύουν στις επιχειρήσεις που πληρώνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του αγγελιοσήμου.
Στο διαδίκτυο τώρα, τα πράγματα από πλευράς κοινωνικής δικαιοσύνης περιπλέκονται ακόμα πιο πολύ. Πολλά sites, από τα οποία θα ζητηθεί αγγελιόσημο, αν επικρατήσει για μια ακόμα φορά το δίκαιο του ισχυροτέρου, όχι μόνο δεν απασχολούν ούτε ένα εργαζόμενο από εκείνους που επωφελούνται του αγγελιοσήμου, αλλά δεν υπάρχει και περίπτωση να απασχολήσουν, γιατί προσφέρουν χρηστική πληροφόρηση και άλλες υπηρεσίες που δεν έχουν να κάνουν σε τίποτε με τη δημοσιογραφία. Παράδειγμα οι μηχανές αναζήτησης οι οποίες σήμερα διεθνώς απορροφούν μεγάλο μέρος των διαδικτυακών διαφημιστικών κονδυλίων.
Με ποια λογική λοιπόν μπορεί να διεκδικήσουν αγγελιόσημο οι διάφορες κατηγορίες εργαζομένων που δεν συμμετέχουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο σ’ αυτή την παραγωγική διαδικασία; Το μόνο «ισχυρό» επιχείρημα που θα έχουν είναι ότι δεν θα είναι η πρώτη φορά που αποσπούν «εργοδοτική εισφορά» από επιχειρήσεις στις οποίες δεν δουλεύει ούτε ένας εργαζόμενος από αυτούς που λαμβάνουν το αγγελιόσημο. Το «μαγικό» αυτό το έχουν ξανακάνει.