Την πόλη της Ισπανίας, που τότε φιλοξενούσε την Παγκόσμια Έκθεση, μια από τις πιο επιτυχημένες και μεγαλύτερες τέτοιου τύπου διοργανώσεις, όπου, περισσότερες από 100 χώρες παρουσίαζαν τις κουλτούρες τους και καινοτομίες που μας συνοδεύουν ακόμη σήμερα. Ακόμη όμως, δεν έχουμε φτάσει στον προορισμό. Ακόμη, είμαστε κυριολεκτικά στριμωγμένοι (δηλαδή στοιβαγμένοι) στο τραίνο. Και, όπως ορίζει ο κώδικας του καλού interrailer, πιάνουμε κουβέντα με τους διπλανούς μας. Σε μια τέτοια διαδικασία πολιτισμικών ανταλλαγών, κάποια κορίτσια από μια βόρεια ευρωπαϊκή χώρα, δήλωναν ιδιαίτερα περήφανα που το περίπτερο της χώρας τους στην Expo της Σεβίλης, είχε ως θέμα, την ανακύκλωση. «Wtf is ανακύκλωση?!», αναρωτιόμασταν εμείς. Fast forward: Εικοσιδύο χρόνια μετά, εμείς, ακόμη αναρωτιόμαστε. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η Ελλάδα καταλαμβάνει μια από τις χειρότερες θέσεις στην Ευρώπη στον τομέα της ανακύκλωσης και κατατάσσεται μόλις 22η ανάμεσα στα 28 κράτη-μέλη. Τις πρώτες θέσεις στην εν λόγω κατάταξη, καταλαμβάνουν χώρες όπως Αυστρία, Γερμανία, Ολλανδία και Βέλγιο, στις οποίες το ποσοστό των απορριμάτων που ανακυκλώνονται, φθάνει μέχρι και το 62%. Στην Ελλάδα, το αντίστοιχο ποσοστό αγγίξε οριακά το 18% το 2013. Σε άλλα, εξίσου ή και περισσότερο ανησυχητικά ερευνητικά δεδομένα, διαβάζουμε ότι πολλοί Έλληνες δεν γνωρίζουν καν τι είναι η ανακύκλωση, ή, χειρότερα ακόμα, δεν ανακυκλώνουν γιατί απλά θεωρούν ότι «δεν αξίζει τον κόπο»! Enter the question: Τι μεσολάβησε όλα αυτά τα χρόνια; Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν η περιβαλλοντική συνείδηση της Ευρώπης και του κόσμου αφυπνιζόταν σταδιακά, εμείς, που ήμασταν και τι κάναμε; Και κυρίως, τι θα κάνουμε από δω και πέρα; Η Ευρώπη θέτει σήμερα υπερ-φιλόδοξους στόχους για τη μετάβαση όπως λέει από τη «γραμμική» στην «κυκλική» οικονομία και οραματίζεται ένα περιβάλλον όπου, ως το 2030 θα ανακυκλώνεται το 70% των αστικών απορριμάτων και το 80% των αποβλήτων συσκευασίας. Επεξεργάζεται ακόμη την πλήρη απαγόρευση της υγειονομικής ταφής των ανακυκλώσιμων αποβλήτων ως το 2025. Μόνον να γελάσει πικρά μπορεί κανείς, αν αναλογισθεί την ελληνική πραγματικότητα των ΧΥΤΑ….Αν συναντούσα σήμερα, 22 χρόνια μετά τα κορίτσια εκείνα με τα οποία συνταξιδεύαμε προς τη Σεβίλη, αναρωτιέμαι τι θα τους έλεγα. Μάλλον, τίποτα. Και νοερά, θα μετάνοιωνα που, όταν μου μιλούσαν με τόση ζέση για την ανακύκλωση, εγώ κατά βάθος τις χλεύαζα. Ανακύκλωση και αηδίες…