Και όμως, τα παιχνίδια αυτά έχουν δημιουργήσει μία βιομηχανία αξίας 2,3 δισ. δολαρίων τα τελευταία 3 χρόνια. Και ενώ οι πωλήσεις album συνεχώς κινούνται καθοδικά (-19% στις ΗΠΑ στις γιορτές) φαίνεται ότι το παιχνίδι για τη μουσική δεν έχει χαθεί, απλά έχει μεταφερθεί σε άλλα πεδία. Η μουσική βιομηχανία θα έπρεπε να χαίρεται. Τα παιχνίδια αυτά επανέφεραν στη ζωή καμμένα bands (όπως οι Weezer, που περνούν δεύτερη νιότη) ενώ ταυτόχρονα βοήθησε άλλα, πιο φρέσκα, να γίνουν γνωστά. Αποτελούν επίσης μία νέα εναλλακτική πλατφόρμα λανσαρίσματος εντελώς νέων albums.
Με όλα αυτά, η μουσική βιομηχανία λογικά θα έπρεπε να ανοίξει σαμπάνιες αλλά από ότι φαίνεται είναι πολύ απασχολημένη με το να γκρινιάζει για τα πνευματικά δικαιώματα. Η θέση της είναι απλή: Η επιτυχία αυτών των παιχνιδιών οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στη μουσική, και τα κέρδη που αποκομίζουν οι δισκογραφικές εταιρείες είναι δυσανάλογα μικρά. Κατά μία έννοια, οι εταιρείες φαίνεται να αντιδρούν με τον ίδιο ζαλισμένο, άτσαλο και ενίοτε παρανοϊκό τρόπο που αντέδρασαν όταν άρχισαν τα downloads να αποτελούν γενικευμένο φαινόμενο – χάνοντας έτσι μία μοναδική ευκαιρία να ορίσουν τους κανόνες του παιχνιδιού.
Αλλά δεν είναι απαραίτητο τα πράγματα να εξελιχθούν με τον ίδιο τρόπο. Σήμερα, υπάρχουν bands όπως οι Aerosmith που έχουν κερδίσει περισσότερα από την παρουσία τους σε αυτά τα παιχνίδια παρά από οποιοδήποτε μεμονωμένο album στην ιστορία τους. Οι εταιρείες θα πρέπει να βρουν περισσότερους τέτοιους καλλιτέχνες και τίτλους, και να ενσωματώσουν την παρουσία τους στα video games και στις προωθητικές τους στρατηγικές.
Τα κέρδη δεν είναι απαραίτητο να προέλθουν από τα πνευματικά δικαιώματα των παιχνιδιών, αλλά δεν είναι αυτό το νόημα. Οι δισκογραφικές εταιρείες ξέρουν πολύ καλά ότι οι πωλήσεις δίσκων μακροχρόνια είναι χαμένο παιχνίδι. Κάποιες από αυτές, έχουν προχωρήσει στα λεγόμενα «360 deals», που τους δίνει μερίδιο σε οτιδήποτε πουλούν οι καλλιτέχνες – από εισιτήρια για συναυλίες μέχρι ringtones και t-shirts, αλλά οι περισσότερες φαίνεται να μην έχουν πιάσει το νόημα.