Αυτό υποστήριζε η μεγάλη κυρία των γαλλικών γραμμάτων και λάτρης της Ελλάδας, Ζακλίν ντε Ρομιγύ, που έφυγε στις 20.12.2010. Ο μπερδεμένος, σαθρός και ασαφής λόγος του Πρωθυπουργού, ο ξύλινος και παραπλανητικός λόγος των πολιτικών, πολλών δημοσιογράφων και των τηλεοπτικών τενεκεδένιων «προσωπικοτήτων» σίγουρα δεν αποτελούν «φρούριο κατά της κτηνωδίας». Κι η ρίζα του κακού βρίσκεται (πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες) στην τραγικά και διαχρονικά ελλειμματική εκπαίδευση και στην περιφρόνηση της αξίας της γλώσσας μας, όχι απλώς ως μέσου έκφρασης, αλλά ως μέσου ορθής σκέψης και πολιτισμού!
«Μόνο δύο πράγματα είναι άπειρα. Το Σύμπαν και η ανικανότητα των ελλήνων πολιτικών. Και δεν είμαι βέβαιος για το Σύμπαν»!, (Παράφραση) Albert Einstein, Ελβετός Φυσικός (1879-1955)
– Ανιερές νοσταλγίες
Πυκνώνουν συνεχώς τα νοσταλγικά, ευνοiκά μηνύματα για τις δικτατορίες του Μεταξά και της Χούντας, στον υπολογιστή μου. Κι αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να γεννήσει, όχι η κρίση, αλλά ο τρόπος διαχείρισής της από το σημερινό πολιτικό προσωπικό!
– Δυστυχία, αντί για ευμάρεια!
Η εγκληματικά εγκαταλελειμμένη και σχολάζουσα κρατική περιουσία -μαζί με τα εντελώς αναξιοποίητα κληροδοτήματα- είναι ασύλληπτη σε όγκο. Αν σ’ αυτή προσθέσει κανείς, το πετρέλαιο και τον ορυκτό πλούτο μας, έχει ανάγλυφη την εικόνα της ανικανότητας και της παντελούς έλλειψης υπευθυνότητας και αγάπης για την πατρίδα και τον λαό μας, από τις κυβερνήσεις μας. Αυτή η χώρα μπορούσε να είναι από τις πιο ευημερούσες κι ευτυχισμένες του κόσμου κι όχι να κρέμεται από μια κλωστή η απόλυτη δυστυχία του λαού της.
– Πελατειακό δίκαιω!
Δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί (που διαθέτουν και τη συντριπτική πλειοψηφία στη Βουλή), μαζί με άλλες 150 ομάδες επαγγελματιών, επιμένουν ότι το μάρμαρο της κρίσης πρέπει να το πληρώσουν μόνον οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, ενώ αυτοί πρέπει να μείνουν στο απυρόβλητο, διατηρώντας αλώβητα τα διάφορα προνόμια, που απέκτησαν, με βάση το αποκλειστικά ελληνικό εφεύρημα του «πελατειακού δικαίου»»!
– Συνομοσίες & κερκόπορτες
Το σπορ της συνωμοσιολογίας ήταν πάντοτε δημοφιλές σ’ αυτήν τη χώρα! Τώρα, με αφορμή την κρίση έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Ο υπολογιστής μου δέχεται σχεδόν καθημερινά «μυστικά και ντοκουμέντα», η συντριπτική πλειονότητα των οποίων είναι προϊόντα ευφάνταστων και κακόβουλων ή επιεικώς αφελών ανθρώπων. Θεοί και δαίμονες, κάθε φυλής και χρώματος δεν κάνουν άλλη δουλειά, από το να συνωμοτούν και να απεργάζονται την καταστροφή της Ελλάδας. Ο λαός μας δεν φταίει ποτέ και για τίποτα! Κανείς δεν σκέπτεται ότι κάποιοι άλλοι (κράτη και οι ηγέτες τους) και θέλουν και ξέρουν, πώς να υπερασπιστούν τα εθνικά συμφέροντά τους κι όταν εμείς, ανοίγουμε συνεχώς Κερκόπορτες, θα ήταν ηλίθιοι, αν δεν τις διάβαιναν!
– Επιστροφή στις ρίζες!
«Μια ηγεσία, που δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στον λαό, που δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, που πρόβαλε καθημερινά λαθεμένα πρότυπα, που καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Μια ηγεσία, που στην πράξη αποδεικνύεται ότι υπονόμευσε ουσιαστικά τα συμφέροντα της χώρας και του λαού». Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με αυτό το απόσπασμα από το φυλλάδιο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας «Προς τον λαό»; Κι όμως υπήρξαν φωνές, που αρνούνται στην Εκκλησία να παρεμβαίνει στην πολιτική και την κοινωνία, όταν ο κάθε δημοσιογραφίσκος, πολιτικάντης, τηλεοπτικός μαϊντανός ή καραγκιόζης έχει αυτό το δικαίωμα. Με λόγο καθαρό, ήπιο, ανθρώπινο, η Ιεραρχία είναι ίσως η μόνη που έχει το δικαίωμα να μιλάει «εξ ονόματος» του λαού, αφού το 98% των Ελλήνων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, που συναποτελούν την Εκκλησία, σε αντίθεση με τα κόμματα, κομματίδια και συνδικάτα, που μόνο μικρά έως ασήμαντα τμήματα του ελληνικού λαού εκπροσωπούν και επιμένουν να μιλάνε στο όνομά του. Δοκίμασε η ανθρωπότητα και δοκιμάσθηκε σκληρά από τα πολλά εγκλήματα αίματος και χρήματος, που έχουν διαπράξει ο υπαρκτός σοσιαλισμός και ο ιμπεριαλιστικός καπιταλισμός! Μήπως ήρθε άραγε η ώρα της επιστροφής στις προαιώνιες στέρεες αξίες και αρχές της κλασικής Ελλάδας και του Χριστιανισμού, μ’ ένα πολιτικό κίνημα, που θα νοιάζεται για τον άνθρωπο και όχι για τους αριθμούς;
– 35% προς 80%!!!
Ο μέσος όρος εισαγομένων στα 100 καλύτερα Πανεπιστήμια του κόσμου είναι περίπου 35%, από το σύνολο των αιτουμένων! Εδώ (μετά και την κατάργηση της βάσης) ξεπερνάει το 80%. Γι’ αυτό φυσικά τα ξένα πτυχία ανοίγουν λεωφόρους ευκαιριών στους νέους ανθρώπους, που τους οδηγούν στην επιτυχία, ενώ εδώ τους οδηγούν από κακοτράχαλα μονοπάτια, στην ανεργία!