Θα περίμενε κανείς η κρίση να έχει οδηγήσει τους περισσότερους σε επαναπροσδιορισμό όχι μόνο εταιρικών στόχων, αλλά και προσωπικών θεωρήσεων τόσο στην ιδιωτική τους ζωή, όσο και στην επαγγελματική. Κάτι τέτοιο ωστόσο δεν φαίνεται να έχει συμβεί, τουλάχιστον στον βαθμό που επιβάλλει η σφοδρότητα της κρίσης που χτύπησε τον κλάδο. Σίγουρα υπάρχουν στελέχη που έχουν αναθεωρήσει πολλές από τις ανορθόδοξες απόψεις των προηγούμενων χρόνων.

Ωστόσο, πολλά ακόμα ανώτατα και ανώτερα στελέχη του κλάδου της επικοινωνίας εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν την κατάσταση υπεροπτικά, με την αίσθηση του παπικού αλάθητου, με την άποψη του «εγώ ξέρω τι θέλει ο διαφημιζόμενος, τι να μου πει κι αυτός και το brief του», αλλά και με την πεποίθηση ότι «ο διαφημιζόμενος θα επιλέξει να συνεργαστεί μαζί μου εξαιτίας του ονόματός μου, της ιστορίας μου, της πορείας μου». Πρόκειται για μια άκρως επικίνδυνη στάση, η οποία δεδομένων των σημερινών δύσκολων επιχειρηματικών συνθηκών μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για τα στελέχη που την ασπάζονται.

Ο διαφημιζόμενος σήμερα απαιτεί αποτελέσματα και δεν τον ενδιαφέρει η προσπάθεια και μόνο. Τον ενδιαφέρει η ουσία και όχι η βιτρίνα, ενώ δεν δίνει πλέον καμία βαρύτητα σε ονόματα και περγαμηνές. Τουλάχιστον στο βαθμό που το έκανε παλιότερα. Όσοι το καταλάβουν αυτό και προσγειωθούν στην πραγματικότητα, θα έχουν μόνο να κερδίσουν. Όσοι δεν το αντιληφθούν, θα αναγκαστούν να το καταλάβουν με «βίαιο» τρόπο.