Η απόφαση αυτή έχει πολύ ενδιαφέρον όχι μόνο γιατί ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε ως τώρα με τον τρόπο αυτό το χιούμορ (αν και το τραινάκι του Πάνου Καμένου στις προηγούμενες εκλογές ήταν μια κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση), αλλά και γιατί και τα δύο κόμματα που κάνουν αυτή την κίνηση, στον λοιπό πολιτικό λόγο τους ήταν μέχρι σήμερα ακραία καταγγελτικά και επιθετικά (δεν θα ξεχαστεί εύκολα η φράση «στα τέσσερα» του Πάνου Καμένου στην προηγούμενη Βουλή). Η απόφασή τους λοιπόν να χρησιμοποιήσουν χιούμορ είναι σίγουρα μια συνειδητή κίνηση μείωσης της έντασης και την οξύτητας του λόγου τους και στην περίπτωση του Παναγιώτη Λαφαζάνη και αυτοσαρκασμού.
Γιατί το κάνουν αυτό; Μα γιατί ολόκληρο το πολιτικό και το εκλογικό κλίμα έχει αλλάξει. Η εποχή της καταγγελίας, που είχε ως βασική της αιχμή το μνημόνιο τελείωσε βίαια μετά το άδειασμα που ένιωσαν οι οπαδοί του «Όχι», οι οποίοι ντοπαρίστηκαν πολιτικά, εκτέθηκαν στις παρέες τους και τους δικούς τους και στη συνέχεια βρέθηκαν στην άλλη όχθη χωρίς να το καταλάβουν. Αν και βρισκόμαστε σε νέο μνημόνιο, η νέα αυτή εκλογική διαδικασία είναι πολιτικά η πρώτη της «μεταμνημονιακής» εποχής, αφού η συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης (πάνω από 75%), δηλώνει πλέον ότι ο σχετικός διαχωρισμός δεν έχει καμία σημασία. Είναι επίσης μια εκλογή στην οποία οι πρωταγωνιστές επιλέγουν αναγκαστικά να εκφράσουν κατά βάση θετικά μηνύματα στην κουρασμένη κι αποκαμωμένη κοινή γνώμη, που ζητά στην πλειοψηφία της ηρεμία, δουλειά και συνεργασίες. Οπότε το χιούμορ είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να «μαλακώσουν» τα καταγγελτικά κόμματα την σκληρή και εκτός εποχής εικόνα τους και να δείξουν το συμπαθητικό τους πρόσωπο.
Η πιο ενδιαφέρουσα όμως πτυχή των συγκεκριμένων σποτ δεν αφορά στην στρατηγική επιλογή, αλλά στις εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών. Οι δύο επικεφαλής των κομμάτων είναι εξαιρετικοί στο ρόλο τους. Το χαμογελάκι του Π. Καμένου στην αρχή του σποτ, το άγριο βλέμμα του Π. Λαφαζάνη όταν μιλά για το Νομισματοκοπείο και η εναλλαγή αμέσως μετά σε «τζοκόντειο» χαμόγελο, το απαιτητικό χέρι που ζητά ταξί στην αρχή, είναι οι στιγμές που δίνουν υπόσταση στα συγκεκριμένα σποτ.
Για όσους εκπλήσσονται θα πρέπει να επισημάνουμε ότι οι πολιτικοί από την φύση της δραστηριότητάς τους είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιούν τα εκφραστικά τους μέσα πολύ περισσότερο από τον μέσο άνθρωπο. Είναι κάτι στο οποίο αναγκαστικά δουλεύουν ενστικτωδώς επί δεκαετίες και καθημερινά. Δεν έχουν το formal training των ηθοποιών, αλλά η απόδοση των εκφραστικών μέσων τους κρίνεται στις εκλογικές διαδικασίες και όλοι όσοι φτάνουν σε κάποιο επίπεδο είναι «άλλοι άνθρωποι» από της πλευράς αυτής, από αυτούς που ξεκίνησαν. Απόδειξη αδιάσειστη ότι ψηφίζονται συστηματικά παρά τις κατά τα άλλα μελαγχολικές επιδόσεις τους σε θέματα διακυβέρνησης.