Η συζήτηση που έχει ανοίξει σε σχέση με τον κίνδυνο του πληθωρισμού μέσων (media inflation), μεταξύ διαφημιζομένων και τηλεοπτικών σταθμών, είναι ασφαλώς μια νέα εξέλιξη. Το γεγονός ότι οι διαφημιζόμενοι ζητούν -σύμφωνα με την επιστολή της Ένωσης Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών Εθνικής Εμβέλειας- ανάληψη του κινδύνου πληθωρισμού μέσων από τις διαφημιστικές εταιρείες και τα media agencies, ειδικότερα για την τηλεόραση, δείχνει ότι περνάμε σταδιακά σε μια νέα περίοδο.
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, στις σχετικές επιστολές που έστειλε ο Πρόεδρος της Ένωσής τους προς τον Πρόεδρο του ΣΔΕ και τον Πρόεδρο της ΕΔΕΕ, δηλώνουν ότι δεν δεσμεύονται από τις σχετικές συμφωνίες που τυχόν θα υπογραφούν με όποιον ενδιάμεσο και οι διαφημιστικές εταιρείες έχουν βεβαίως βρεθεί για άλλη μια φορά στη μέση. Το πρόβλημα του πληθωρισμού μέσων δεν υπήρχε προφανώς στη πρώτη φάση της κρίσης, όταν η χώρα βρέθηκε σε μια κατάσταση άγριου αποπληθωρισμού και τόσο η διαφημιστική αγορά όσο και η τηλεοπτική αγορά πιέστηκαν σε βαθμό συντριβής.
Η ίδια η βιαιότητα της κρίσης, καθώς και η διάρκειά της όμως έχουν οδηγήσει τις περισσότερες αξίες (και τις τιμές) στη χώρα σε χαμηλότερα επίπεδα σε σχέση με την πραγματικότητα της οικονομίας. Έστω και αυτής της κατατρεγμένης και καθημαγμένης οικονομίας που γνωρίζουμε. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει απλούστατα ότι η αύξηση των τιμών στα μέσα δεν είναι κίνδυνος, είναι πιθανότατα αναπότρεπτη βεβαιότητα. Η αναμενόμενη αύξηση του ΑΕΠ στα επόμενα χρόνια (πόση θα είναι θα εξαρτηθεί από πολλές παραμέτρους, πολιτικές και άλλες), με βεβαιότητα θα έχει ως έναν από τους πρώτους ωφελούμενους τη διαφημιστική αγορά. Η διαφήμιση είναι πασίγνωστο ότι αποτελεί πρόδρομη μεταβλητή κάθε οικονομικής ανάκαμψης.
Ταυτόχρονα η μείωση του αριθμού των καναλιών και οι συνεχείς επιβαρύνσεις τους, τόσο από φορολογικής πλευράς (π.χ. το νέο χαράτσι για τον ΕΔΟΕΑΠ), όσο και από πλευράς κόστους αδειοδοτήσεων, θα αποτελέσουν πρόσθετη αιτία για επάνοδο του φαινομένου του πληθωρισμού μέσων, όπως και η ταυτόχρονη επανεμφάνιση του πληθωρισμού για το σύνολο της οικονομίας.
Το πρόβλημα είναι συνεπώς πραγματικό. Αυτό που είναι εξωπραγματικό είναι να υποχρεωθούν οι διαφημιστικές εταιρείες και τα media agencies, που είναι και ο αδύνατος κρίκος στην υπόθεση, να αναλάβουν έναν τέτοιο «κίνδυνο» που μπορεί να μηδενίσει τις αμοιβές τις οποίες λαμβάνουν για τη δουλειά που προσφέρουν.
Τι μπορούν να κάνουν γι’ αυτό; Ατομικά όχι και πολλά πράγματα, μια που η σχετική ισχύς τους έναντι των πελατών τους είναι ιδιαίτερα περιορισμένη, ιδίως σε μια εποχή που κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει ούτε έναν πελάτη. Τι πρέπει να γίνει; Το καλύτερο θα ήταν οι συλλογικοί φορείς που εκπροσωπούν και τις τρεις πλευρές αντί να ανταλλάσσουν επιστολές να συνομιλήσουν και να αναζητήσουν με εποικοδομητικό τρόπο ένα λογικό πλαίσιο συνεννόησης. Μια αγορά που επιβίωσε (όσοι επιβίωσαν) μιας «πυρηνικής» οικονομικής καταστροφής μπορεί να βρει τη λύση σε ένα πρόβλημα που αφορά στην ανάκαμψη που αναπόφευκτα θα ακολουθήσει.