Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο λόγος είναι απλός. Οι δικαστές (κάτι που συμβαίνει και σε άλλα τμήματα του δημοσίου, όπως π.χ. οι αρχαιολόγοι, οι πρέσβεις κ.λπ.), έχουν διαχρονικά διαμορφώσει εξαιρετικά ισχυρή εσωτερική συνοχή ως σώμα. Εν μέρει γιατί συμβιώνουν μεταξύ τους όχι μόνο επαγγελματικά αλλά και κοινωνικά (παλαιότερα υπήρχε και η κατεύθυνση της εξωδικαστικής περιορισμένης κοινωνικής ζωής για να μην επηρεάζονται στις αποφάσεις τους), αλλά και γιατί η ίδια η δουλειά τους δημιουργεί παντού στον κόσμο ένα εξαιρετικά ισχυρό es-prit de corps.
Η κυβέρνηση με μια σειρά ενέργειες ή παραλείψεις κινητοποίησε αυτό το es-prit de corps σε βαθμό που δεν είχαμε δει ξανά τα τελευταία χρόνια. Οι μεθοδεύσεις για να ακυρωθεί η εκλογή του εκλεκτού των εισαγγελέων της Αθήνας κ. Ντογιάκου, η απόσυρση της φρουράς της κ. Τσατάνη λίγες μέρες πριν από την τοποθέτηση βόμβας έξω από το σπίτι της και ενώ χειρίζεται κρίσιμες υποθέσεις τρομοκρατίας, η διαταγή έρευνας κατά ανώτατου δικαστή του ΣτΕ από τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης, με ταυτόχρονη δημοσιοποίηση προσωπικών email, ενώ βρίσκεται σε διάσκεψη το ΣτΕ για την κρίσιμη για την κυβέρνηση υπόθεση και η ταυτόχρονη δημοσίευση του ονόματός του από την κομματική εφημερίδα του κυβερνώντος κόμματος κ.λπ., αθροιζόμενες δημιούργησαν μια εκρηκτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της δικαιοσύνης.
Το ερώτημα είναι πώς θα διαχειριστεί την ατμόσφαιρα αυτή η κυβέρνηση; Θα συνεχίσει την προσπάθεια χειραγώγησης με όλο και πιο σκληρά μέσα και μεθοδεύσεις, καταλήγοντας σε ανοικτό πόλεμο με τη μεγάλη πλειοψηφία του δικαστικού σώματος; Για να το κάνει αυτό θα έπρεπε να διαθέτει τουλάχιστον ισχυρό λαϊκό έρεισμα, κάτι που στην φάση αυτή (και πιθανότατα και στο προβλεπτό μέλλον), δεν διαθέτει. Το αντίθετο μάλλον συμβαίνει. Αντίθετα, μια εξοργισμένη δικαιοσύνη μπορεί να της κάνει τον βίο αβίωτο σε αναρίθμητα επίπεδα. Από τη διερεύνηση υποθέσεων που έχουν σκανδαλώδη χαρακτήρα και την αγγίζουν, μέχρι την ρύθμιση θεμάτων μεγάλης οικονομικής σημασίας που θα ανατρέψουν μια ήδη ετοιμόρροπή δημοσιονομική κατάσταση (π.χ. φορολογικές αποφάσεις ή αποφάσεις για περικοπές δαπανών). Σε ένα οικονομικό περιβάλλον στο οποίο πάνω από 4 εκατ. πολίτες χρωστούν στην εφορία και βρισκόμαστε πολύ κοντά στη φορολογική εξέγερση, αν η δικαιοσύνη αρχίσει να παίρνει το μέρος των φορολογουμένων αντί του κράτους η δημοσιονομική κατάσταση μπορεί να βγει εκτός ελέγχου σε ελάχιστο χρόνο.
Συνεπώς η κυβέρνηση έχει αντικειμενικό συμφέρον να οπισθοχωρήσει και να βρει κάποιον συμβιβασμό σε ό,τι αφορά τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου. Θα υπακούσει όμως στο δικό της αντικειμενικό συμφέρον ή θα αντιδράσει συναισθηματικά ωθώντας τη σχετική σύγκρουση στα άκρα; Έχει επενδύσει ως τώρα τόσο πολλά στο συγκεκριμένο θέμα ώστε είναι πολύ δύσκολο να προβλέψουμε την τελική απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι οι υπερθεματιστές του νόμου Παππά θα πρέπει να ανησυχούν πολύ για τα χρήματα που έδωσαν. Γιατί ό,τι κι αν συμβεί πολύ δύσκολα θα τα πάρουν πίσω είτε με τη μορφή επιστροφής, είτε με τη μορφή μιας ολιγοπωλιακής άδειας. Ως γνωστόν μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.