Η εποχή του «είσαι ότι δηλώσεις» έχει περάσει και πλέον για κάθε ιδιότητα που τονίζεις ότι διαθέτεις εσύ, το προϊόν ή η εταιρεία σου, θα πρέπει να έχεις και ατράνταχτες αποδείξεις, κοινά αποδεκτές. Πιστοποίηση ποιότητας και αξιοπιστίας θέλει ο καταναλωτής, πιστοποίηση απαιτεί ο marketer για μια υπηρεσία που χρησιμοποιεί, πιστοποίηση ζητά η εταιρεία για τους προμηθευτές της. Τίποτα πλέον δεν μετράει εάν δεν έχει πιστοποίηση.
Γι’ αυτό και τους τελευταίους μήνες βλέπουμε πολλές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή. Π.χ. λες ότι το brand σου είναι ελληνικό; Χρειάζεσαι πιστοποίηση, όπως π.χ. ένα θεσμοθετημένο σήμα ελληνικότητας. Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται και η πρωτοβουλία του Υπουργείου Ανάπτυξης, το οποίο στοχεύει να θεσπίσει ελληνικό σήμα στο γάλα και σε γαλακτοκομικά προϊόντα που μιλούν για ελληνικότητα.
Το ελληνικό σήμα θα αποδίδεται – εφόσον πληρούνται οι αυστηρές προϋποθέσεις σε – όλα τα είδη γάλακτος, σύμφωνα με τον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών. Πρόσφατα ωστόσο είχαμε άλλη μια πρωτοβουλία στην κατεύθυνση αυτή, από την Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (ΕΣΕΕ) και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Εισαγωγέων Τροφίμων και Ποτών Εξωτερικού (ΣΕΛΕΤΡΟΠΕ), θεσμικά όργανα που θεσμοθέτησαν σήμα ποιότητας ελληνικής μεσογειακής γαστρονομίας. Πιστοποίηση δηλαδή.
Η πρωτοβουλία αυτή έχει σαν στόχο την αποτελεσματική προώθηση της ελληνικής παραγωγής στο εξωτερικό και τη βελτίωση της αναγνωρισιμότητας των ελληνικών προϊόντων. Αρκεί ωστόσο η πιστοποίηση για να μπει η αγορά σε μια περισσότερο ορθολογική ροή λειτουργίας; Σαφώς και όχι, αφού απαιτείται παράλληλα και αλλαγή νοοτροπίας, με την πλέον σημαντική έκφρασή της να αφορά στην καχυποψία, η οποία δηλητηριάζει κάθε προσπάθεια αλλαγής σελίδας.
Αν καταφέρουμε να την ελέγξουμε και αυτή, τότε μπορούμε να προσδοκούμε σε ένα καλύτερο μοντέλο λειτουργίας της αγοράς, το οποίο θα επιβραβεύει την καινοτομία και τη δημιουργικότητα και θα τιμωρεί την προχειρότητα.