Η οδοντίατρος μου δίνει μια οδοντόβουρτσα. «Δοκίμασέ τη, είναι εξαιρετική», μου λέει.
Σκέφτομαι τι το ιδιαίτερο μπορεί να έχει μια οδοντόβουρτσα, ενώ η έφηβη κόρη μου, υπερθεματίζει: «Δοκίμασέ τη μπαμπά, μου έχει δώσει και μένα και είναι τέλειες». Κοιτώ την οδοντόβουρτσα. Είναι απλή, μινιμαλιστικού σχεδιασμού, και στην άκρη της λαβής της δεσπόζει το κόκκινο σημαιάκι με τον λευκό σταυρό. Ένα απλό σημαιάκι έφτανε για να δώσει άλλη αξία στην οδοντόβουρτσα, κάνοντάς την να φαίνεται σε μένα ως σοβαρό ιατρικό εργαλείο και στην κόρη μου ως χαρούμενο pop αντικείμενο.
«Τους άτιμους» σκέφτομαι, «φρόντισαν να φτιάξουν μια σοβαρή χώρα και έκτοτε μπορούν να πουλάνε οτιδήποτε αρκεί να βάζουν πάνω τη σημαία τους. Και μάλιστα σε διπλή τιμή από τους υπόλοιπους». Εκεί κάπου αρχίζουν οι συγκρίσεις και… η απελπισία. Η σημαία μας δεν σημαίνει παρά ελάχιστα για όποιον δεν έχει σχέση με την Ελλάδα ή έστω δεν την έχει επισκεφθεί. Φυσιολογικό – πρώτα φτιάχνεις μια σοβαρή χώρα και μετά αρχίζουν οι άλλοι να σε παίρνουν στα σοβαρά.
Από τους Ελβετούς, τους Ιάπωνες και τους Σουηδούς, μέχρι τους Γερμανούς, τους Αμερικάνους ή τους Σιγκαπουριανούς, όλοι οι λαοί που βρίσκουν τη σημαία τους ψηλά στις λίστες των διαφόρων nation brand indexes, έχουν πρώτα φροντίσει να φτιάξουν μια σοβαρή χώρα. Μπαίνω στο διαδίκτυο να δω πως τα πήγαμε πέρυσι στις διάφορες μετρήσεις. Όπου δεν έχουμε εξαφανιστεί, έχουμε κατακρημνιστεί.
Τι και αν είχαμε την τεράστια ευκαιρία της οικονομικής κρίσης, όταν είχαμε στραμμένα επάνω μας όλα τα βλέμματα της υφηλίου, να αναδείξουμε τον καλύτερό μας εαυτό; Φροντίσαμε να επιστρέψουμε στο χειρότερό μας παρελθόν και να δείξουμε το χειρότερό μας πρόσωπο. Και όχι μόνο αυτό. Με περισσή αμετροέπεια διακηρύσσαμε ότι θα προσπαθήσουμε να κάνουμε και τους άλλους λαούς σαν εμάς. Όχι, δεν ήμασταν εμείς που θα αλλάζαμε, εμείς ήμασταν για «να αλλάξουμε την Ευρώπη».
Έτσι, από ένας λαός που ονειρευόταν ότι η σημαία του θα γίνει σύμβολο μιας σύγχρονης χώρας, που θα κυματίζει ανάμεσα στις σημαίες των πιο προηγμένων κρατών, που θα ηγείται διοργανώσεων όπως των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, καταντήσαμε γραφικοί χορευτές στο Σύνταγμα. Άλλη μια ευκαιρία χαμένη. Αλλά που θα πάει; Κάπου, κάπως, κάποτε, θα ξαναβρεθούμε ψηλά στα nation brand indexes. Δεν μπορεί, θα έρθει αυτή η στιγμή που θα έχουμε μάθει από τα λάθη μας και θα καταφέρουμε να σεβαστούμε και να εκμεταλλευτούμε σωστά το θησαυρό πάνω στον οποίο έτυχε να γεννηθούμε.