Αναφέρομαι βεβαίως στο θέμα του Newsweek και στις προεκτάσεις που μπορεί να πάρει (ή μήπως «που σίγουρα θα πάρει»;) στους μήνες και τα χρόνια που έρχονται. Με άλλα λόγια, στο πού θα βρίσκεται το έντυπο, ως περιεχόμενο και ως φορέας διαφήμισης στα χρόνια του iPad και του iPhone όπως είθισται να αποκαλούνται από κάποιους τα χρόνια που έρχονται.

Για κάποιους άλλους πάλι όπως ο υπογράφων, τα χρόνια του iPad και του iPhone βεβαίως και είναι ήδη εδώ (αν και έχω την εντύπωση ότι αυτές τις γιορτές πρόκειται να δούμε κάποιο σχετικό ξεσάλωμα με τα καινούρια μοντελάκια tablets, smartphones και, Θεέ μου συγχώρα με, phablets από όλες τις κατευθύνσεις) και σύμφωνα με τα νούμερα που επικαλούνται οι προαναφερθέντες εκλεκτοί συνάδελφοι, η ανισορροπία μεταξύ της προσοχής που δίνει το κοινό στα διάφορα Μέσα και της διαφήμισης που παίζει στα ίδια μέσα έχει αρχίσει να δείχνει τα δόντια της (μια τέτοια γκριμάτσα αποκάλυψης δοντιών ήταν και η ιστορία με το κλείσιμο του Newsweek): για το κοινό που έχουν, τα έντυπα τραβάνε ακόμα δυσανάλογα μεγάλο κομμάτι της διαφημιστικής πίτας.

Δε θα ασχοληθώ με το γιατί συμβαίνει αυτό. Όχι επειδή δεν είναι ενδιαφέρον αλλά επειδή τα σημάδια ότι παύει να συμβαίνει (με πιο τελευταίο και πιο ηχηρό αυτό του Newsweek) έχουν αρχίσει να φαίνονται και να μη σηκώνουν αμφιβολίες, ακόμα και σε «αγορές» που θέλουν να πιστεύουν ότι τα πάντα είναι μόδα – κυρίως όταν δεν μπορούν να ενσωματώσουν αυτές τις λογικές που χρειάζονται.

Είμαι σίγουρος ότι κάποια στιγμή οι κοινωνιολόγοι θα αρχίσουν να αναλύουν το πώς περάσαμε από την εποχή του χαρτιού στην εποχή των ηλεκτρονίων (παρεμπιπτόντως κάποτε πρέπει να βρούμε κάποια άλλη εξυπνάδα για τα digital καθώς και το χαρτί, από ηλεκτρόνια αποτελείται), όμως προς το παρόν αυτό που με ενδιαφέρει πολύ είναι να δω πόσοι από την αγορά (και εννοώ την εγχώρια) έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το πέρασμα αυτό και να κινούνται προς τα εκεί.

Δεν είμαι αιθεροβάμων: το ξέρω ότι είναι πολύ λίγοι. Αλλά, ειδικά για την Ελλάδα, ίσως να είναι και μια από τις πιο αισιόδοξες λύσεις.