Και η κατάσταση στην Ελλάδα στην μετά-κρίση εποχή μοιάζει να ωθεί τις εταιρικές δράσεις ακόμα περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν έχω σκοπό να εμπλακώ στη συζήτηση επί της βάσης του CSR και επί του αν και κατά πόσον είναι όντως αποτελεσματικό αν κανείς καθίσει να βάλει κάτω όλα τα Excel της εταιρείας του. Θα μείνω όμως σε δύο πράγματα που με ενοχλούν. Για την ακρίβεια ένα πράγμα και μια άμεση συνέπειά του: το πρώτο είναι η αυξανόμενη τάση να χαρακτηρίζονται σαν «CSR» πράγματα που απλώς δεν είναι, δηλαδή κάθε ελάχιστη δράση η οποία περιλαμβάνει κάθε ελάχιστη προσφορά. Για να έχει νόημα το «S» του «CSR», δηλαδή το «κοινωνική» θα πρέπει η εταιρεία να προσφέρει πραγματικά κάτι παραπάνω και τα χαζά και άνευ αξίας δώρα δεν ανταποκρίνονται στο «πραγματικά».
Ακόμα περισσότερο είναι ότι αυτού του είδους η «κοινωνική παρέμβαση» (που δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο!) λειτουργεί εξαιρετικά επιζήμια και στην ίδια την εταιρεία και στον καταναλωτή, καθώς αμβλύνει την πραγματική κοινωνική τους ευαισθησία. Πρόκειται βεβαίως για το φαινόμενο που στο Internet (και όχι μόνο) αποκαλείται «slacktivism» (γεγονός που αποδεικνύει παρεμπιπτόντως ότι το κοινό που οι marketers ελπίζουν να ξεγελάσουν έχει κατανοήσει πολύ καλά το παιχνίδι τους) και που τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος έναντι της πραγματικής δράσης.
Είμαι σίγουρος ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια ισορροπία και υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα εταιρειών που την έχουν βρει καταφέρνοντας να παρουσιάσουν και ένα ηθικό (ή έστω ηθικότερο) επιχειρείν και καλά νούμερα στα Excel τους. Και κατά τη γνώμη μου η ισορροπία αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στο πραγματικά σοβαρό επιχειρείν, εκεί δηλαδή που η εταιρεία σκέφτεται τον πελάτη σαν κάτι παραπάνω από ένα πορτοφόλι.
Οι εταιρείες που πιστεύουν πραγματικά ότι έχουν κοινωνική ευθύνη θα «μπολιάσουν» με αυτό το προφίλ τους και τότε όχι μόνο θα αυξήσουν το κοινό τους, αλλά θα το παρακινήσουν να δράσει πραγματικά και αυτό θα μεταφραστεί σε καλύτερες πωλήσεις και σε ένα πιο συνειδητοποιημένο κοινό. Γιατί ειλικρινά, μου είναι αδύνατον να δεχτώ ότι η λύση στα προβλήματά μας είναι μια ακόμα γενιά επαναστατών του καναπέ, αλλά αυτή τη φορά εταιρικά επιχορηγούμενων.