Και σαν να μην έφταναν αυτά, η νέα Κυβέρνηση υποβάθμισε και το Υπουργείο, συγχωνεύοντάς το με αυτό του Τουρισμού. Έχω υποδείξει τη λύση σε επτά υπουργούς Πολιτισμού και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, εις μάτην φυσικά. Την επαναλαμβάνω, μήπως ο νέος Υπουργός αποδειχθεί σοφότερος. Όπως είναι γνωστό, τα έξοδα διαφήμισης και προβολής εκπίπτουν αυτόματα (και ορθώς), ως «λειτουργικά έξοδα» της επιχείρησης. Οι χορηγικές δαπάνες όμως, όχι απλώς δεν εκπίπτουν αυτόματα, αλλά διέπονται από περιορισμούς ύψους και ασφυκτικές γραφειοκρατικές διαδικασίες. Κανένας κοινός νους -εκτός αν είναι σχιζοφρενικός- δεν μπορεί να συλλάβει αυτή την αντιφατική ανακολουθία, γιατί βέβαια και οι χορηγικές δαπάνες λειτουργικά έξοδα της επιχείρησης είναι. Σημειώνω δε ότι οι δαπάνες διαφήμισης και προβολής θα ξεπεράσουν το 2009 τα € 6 δισ., ενώ οι χορηγικές δαπάνες είναι της τάξης των μόλις € 100 εκ. Εκτός αυτού όμως, ενώ οι πρώτες -θεμιτότατες και παραγωγικότατες- έχουν ως μόνο στόχο την αύξηση πώλησης προϊόντων και υπηρεσιών, οι δεύτερες κατευθύνονται ευεργετικά στην κοινωνία και κυρίως στον πολιτισμό. Ιδού λοιπόν η λύση: να δοθεί ουσιαστικό κίνητρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με την αυτόματη έκπτωση των χορηγικών δαπανών, ώστε να γίνει ο αιμοδότης του πολιτισμού.

«Αν δεν είχα αίσθηση του χιούμορ, θα είχα αυτοκτονήσει»!, Μαχάτμα Γκάντι, (1869-1948)… Κι εγώ!…

– «Ορφανό» κόμμα
Μετά την έγκαιρη, άμεση αντίδραση
του πρώην Πρωθυπουργού, κ. Κ. Καραμανλή, το δραματικό βράδυ της βαριάς ήττας της Ν.Δ., ξαναγύρισε στην προσφιλή τακτική του, της «μη αντίδρασης εν θερμώ», που οδήγησε ουσιαστικά το κόμμα του στην ήττα, το οποίο -αν και ακόμη Πρόεδρός του- το άφησε «ορφανό», εν μέσω πρωτοφανούς δημόσιου «ξεκατινιάσματος» των βουλευτών του, στο οποίο ευτυχώς δεν έλαβαν μέρος οι φερόμενοι ως υποψήφιοι Αρχηγοί.

– Η συμπλεγματική δεξιά
«Το 2004 δεν σταμάτησε αυτός ο ιδεολογικός «εκφοβισμός».
Συνεχίστηκε καθώς εμείς οι ίδιοι προσπαθούσαμε καθημερινά να αποδείξουμε ότι… δεν ήμασταν Δεξιοί, δεν ήμασταν Συντηρητικοί, δεν ήμασταν Φιλελεύθεροι. Δεν προσπαθήσαμε να εκσυγχρονίσουμε την ιδεολογία μας. Απλώς προσπαθήσαμε να την… κρύψουμε». Μέσα σε 39 λέξεις ο Αντώνης Σαμαράς κατέγραψε το δράμα της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και όλων των πραγματικά δημοκρατικών, φιλελεύθερων πολιτών από το 1950 και μετά. Το δράμα της συμπλεγματικής και ενοχικής συμπεριφοράς  φιλελεύθερων κομμάτων και πολιτών, κάτω από την «τρομοκρατία» μιας δήθεν αριστερής ιδεολογίας και υποκριτικής, κατ’ επίφαση και συχνά αντισυνταγματικής δημοκρατικότητας! Ένα δράμα, που χρόνια τώρα καταγγέλλουν μοναχικά τα «Αποτυπώματα». Ας ελπίσουμε ότι η ΝΕΑ ΝΔ θα μπορέσει να απαλλαγεί από αυτό το σύμπλεγμα.

– Ιδού ο Πειραιάς
Όμηρος των επαγγελματιών συνδικαλιστών
του ΠΑΣΟΚ είναι το λιμάνι του Πειραιά, από την 1.10.09, ενώ πάνω από εγκλωβισμένοι 300.000 τόνοι εμπορευμάτων (μεταξύ των οποίων και φάρμακα) έχουν φέρει σε απόγνωση τις παραγωγικές τάξεις και την αγορά και η ζημιά του Δημοσίου είναι ήδη (17.10.09) € 50 εκ. Θέμα, που αποτελεί και τις πρώτες πρακτικές εξετάσεις της νέας κυβέρνησης, που μόνη της άνοιξε τον Ασκό του Αιόλου, όταν προεκλογικά «έταξε» επαναδιαπραγμάτευση της σύμβασης με την COSCO, δίνοντας «σήμα» στους υψηλόμισθους εργατοπατέρες του ΟΛΠ. Η μεγαλύτερη ζημιά όμως είναι η καλλιεργούμενη αναξιοπιστία της Ελληνικής Πολιτείας για τους ξένους επενδυτές.

– Πρόσθετο βάρος
Το 83% των πολιτών, που είδαν θετικά την κυβέρνηση
του κ. Γ. Παπανδρέου, προσθέτει μεγάλο βάρος στους ώμους της! Οι υπερβολικές ελπίδες ακολουθούνται πάντοτε σχεδόν από υπερβολικές απαιτήσεις και απότομες απογοητεύσεις.

– Μικροί και θλιβεροί
Τα «Αποτυπώματα» άσκησαν σκληρή κριτική
πάντοτε στον Κ. Καραμανλή, από τους πρώτους μήνες της Πρωθυπουργίας του και έως και σήμερα. Το έκανα όμως, όταν ήταν πανίσχυρος Πρωθυπουργός και δεν ήμουν ούτε συνεργάτης του ούτε στέλεχος της Κυβέρνησής του ή του κόμματος ούτε ευεργετηθείς. Γι’ αυτό, το θέαμα πρώην συνεργατών του -που τον «λιβάνιζαν» όσο ήταν στην εξουσία- που βγαίνουν τώρα στις ρύμες, τις οδούς και τα παράθυρα και τον «καταγγέλλουν» εκ του ασφαλούς, είναι θλιβερό πολιτικά και απάνθρωπο και φανερώνει μόνο μικρότητα και θρασυδειλία!

– «Ο νέος της εποχής»!
«Άμαξα ετραυμάτισε θανασίμως ΓΕΡΟΝΤΑ, τεσσαράκοντα ετών»,
έγραφε η «Εστία» στον μεσοπόλεμο κι εμείς τραγουδάγαμε πριν λίγες δεκαετίες «Βρε, πώς μπατιρίσαμε, που σαρανταρίσαμε». Σήμερα όμως, κατά αείμνηστον Γ. Ζαμπέτα, ένας πενηντάρης είναι «ο ΝΕΟΣ της εποχής» και κατά επίσης αείμνηστον Ρίτα Σακελλαρίου, «Μια σαραντάρα, ίσον δύο εικοσάρες»! Ποίων άλλων μαρτύρων έχομεν χρείαν, για να πεισθούμε ότι οι κάποτε «γέροντες» και «γραίαι» στύβουν  σήμερα την πέτρα και τη ζωή; (Αυτά, επειδή ο φίλος Μάνος με παρακάλεσε: «Γράψε κάτι για τους πενηντάρηδες»!).