Μια διαφορετική είδηση είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι όλοι μα όλοι θέλουν τον επικοινωνιολόγο τους. Ακόμη κι ο Θεός. Ή τέλος πάντων, ο «εκπρόσωπος» του επί της γης, δηλαδή ο πάπας. Για πρώτη φορά στην ιστορία του, το Βατικανό αναθέτει σε έναν άνθρωπο εκτός των τάξεών του την επικοινωνιακή του στρατηγική.
Ως καταλληλότερος για το δύσκολο αυτό έργο κρίθηκε
ο 52 χρονος αμερικανός δημοσιογράφος του Fox News Greg Burke, ο οποίος πλέον φέρει τον τίτλο του Senior Communications Advisor του Βατικανού. Και πρέπει φυσικά να υποθέσουμε ότι το να χαράσσεις την επικοινωνιακή πολιτική του εκπροσώπου του Θεού επί της γης δεν ανταμοίβεται μόνον πνευματικά, αλλά και υλικά, αφού ο Burke άφησε μια μακρόχρονη καριέρα στο Fox News για να αναλάβει το συγκεκριμένο πόστο.
Τί ώθησε όμως έναν από τους αρχαιότερους οργανισμούς του κόσμου να ανακαλύψει τώρα τις ευεργετικές ιδιότητες ενός επικοινωνιολόγου και της τέχνης του PR γενικότερα; Μα φυσικά, η κρίση. Ή μάλλον οι κρίσεις. Οι αλεπάλληλες κρίσεις φήμης και εικόνας που πλήττουν εδώ και κάποια χρόνια το γόητρο του τεράστιου αυτού θρησκευτικού οργανισμού και του ίδιου του πάπα. Βέβαια, αρκετοί είναι αυτοί που λένε ότι η πρόσληψη του Burke δεν είναι τίποτε άλλο από μια επίδειξη δύναμης των αμερικανών καρδινάλιων και αρχιεπισκόπων έναντι των Ιταλών ομολόγων τους, οι οποίοι κρατούν στα χέρια τους την ιεραρχία του Βατικανού. Εξάλλου για τους τελευταίους –λένε οι πρώτοι-, η οποιαδήποτε επικοινωνιακή στρατηγική αρχίζει και τελειώνει στο να κατηγορούν τους επικριτές τους για συκοφαντία και δυσφήμιση…
Ωστόσο εμάς δεν μας ενδιαφέρουν αυτά τα εσωτερικά παιχνίδια δύναμης και εξουσίας, όσο τί φαντάζεται ότι θα μπορούσε να κάνει ένας επικοινωνιολόγος για να βελτιώσει την εικόνα ενός οργανισμού όπως η καθολική εκκλησία και το Βατικανό, ο οποίος αν μη τί άλλο θα πρέπει να εμφανίζει στον υπερθετικό βαθμό όλες τις παθογένειες που οι επικοινωνιολόγοι πολεμούν και στον κόσμο των επιχειρήσεων: Μυστικοπάθεια, δυσκινησία, φόβο της αλλαγής… Ο Burke δίνει την απάντηση με λίγα λόγια: «Η πορεία σίγουρα δεν θα είναι καθόλου εύκολη και πρόκειται για ένα δύσκολο καθήκον. Όμως, δεν θέλω να ασκήσω εξουσία και δεν θα λαμβάνω εγώ τις αποφάσεις. Σίγουρα όμως ελπίζω ότι θα έχω μια θέση στο τραπέζι λήψης των αποφάσεων, την ώρα της απόφασης…».
Για άλλη μια φορά λοιπόν, αποδεικνύεται ότι το άλφα και το ωμέγα της άσκησης της επικοινωνίας δεν είναι τόσο οι περίπλοκες τεχνικές, μεθοδολογίες και τα πάσης φύσεως «μαγικά», όσο η συμμετοχή. Η συμμετοχή στις αποφάσεις και όχι απλώς η εκτέλεση εντολών… Όσο «άνωθεν» κι αν προέρχονται!