Ένα χρόνο μετά, η πραγματικότητα έρχεται να σβήσει κάθε ελπίδα… Κάηκαν και οι αναδασώσεις, στάχτη οι κομψές ταμπελίτσες με τα υιοθετημένα δάση, καπνός τα προσκλητήρια των εταιρειών προς τον κόσμο σε δράση… Μετά από μια τέτοια καταστροφή, πώς να μιλήσεις πάλι, για άλλη μια φορά, για περιβαλλοντικές δραστηριότητες και εταιρική κοινωνική ευθύνη; Με τι κουράγιο αλήθεια να ξανασηκώσεις μανίκια και ν’ αρχίσεις το φύτεμα; Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις και πώς να προλάβεις τις μπουλντόζες που θ’ αρχίσουν να σκάβουν θεμέλια για την επόμενη βίλα;
Αρχές καλοκαιριού, διέσχιζα την Πεντέλη και έβλεπα πλαγιές ολόκληρες στο Διόνυσο να πρασινίζουν με καινούργια, φρέσκα δεντράκια. Αποτέλεσμα φυσικής αλλά και τεχνητής αναδάσωσης, οι προσπάθειες είχαν αρχίσει να δίνουν καρπούς. Εκτάσεις ολόκληρες που είχαν αποτεφρωθεί χρόνια πριν, σε διάφορες πυρκαγιές, άρχιζαν τώρα σιγά-σιγά να ανακάμπτουν… «Υπάρχει λοιπόν ελπίδα σωτηρίας», σκεφτόμουνα και μετάνιωνα κάπως για τα επικριτικά λόγια που είχα απευθύνει ένα χρόνο πριν στον επιχειρηματικό κόσμο, στηλιτεύοντας την ασυνέπεια στις κοινωνικές δράσεις.
Αισιόδοξη εικόνα, που δεν κράτησε για πολύ. Ποιος θα έχει τώρα το κουράγιο να ξεκινήσει από την αρχή; Θέλω να ελπίζω, όλοι. Ίσως τελικά, ο κόσμος των επιχειρήσεων να μην έχει μόνον κοινωνική ευθύνη, αλλά και υποχρέωση να αναλαμβάνει όχι μόνο τις εύκολες, αλλά και τις δύσκολες αποστολές. Σε μια εποχή όπου όλοι μιλούν για περιορισμό του κράτους και της κρατικής παρέμβασης με στόχο την ελεύθερη ανάπτυξη επιχειρήσεων και αγορών που δηλώνουν ότι ξέρουν να αυτορυθμίζονται, ίσως θα πρέπει παράλληλα οι επιχειρήσεις να αντιληφθούν ότι οφείλουν και να καλύπτουν τα κενά που αφήνει πίσω του το συρρικνούμενο κράτος… Πολύ θα ήθελα να δω, αύριο-μεθαύριο, μια συνολική κινητοποίηση και συνεργασία ολόκληρου του επιχειρηματικού κόσμου στην προσπάθεια αποκατάστασης της ζημιάς… Και είναι βέβαιο ότι όλοι εμείς οι καταναλωτές-πολίτες θα βοηθήσουμε. Διότι πολύ απλά, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Καλή επάνοδο σε όλους.