Αναζήτησα μια λύση προοπτικής, μια στάση πιο παραγωγικής σκέψης και εντέλει δράσης, μια πηγή έμπνευσης προκειμένου να μετατραπεί η παθητική, μοιρολατρική αδράνεια σε κάτι δημιουργικό και λειτουργικό. Δεδομένου ότι οι ημέρες που έρχονται θα προσφέρουν στον καθένα μας λίγο περισσότερο χρόνο ενδοσκόπησης, είτε γιατί θα μας βρουν χαλαρότερους σε μια παραλία είτε γιατί κάποιοι έχουν εξωθηθεί από τις συνθήκες σε μακροχρόνιες «διακοπές», τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία για να σκεφτούμε.

Καταρχήν σε προσωπικό, αλλά και σε συλλογικό επίπεδο: Πιστεύουμε ότι θα τα καταφέρουμε; Έχουμε τη βεβαιότητα ότι αξιοποιώντας τις ικανότητες και τις δεξιότητές μας, θα βρει ο καθένας μας εκείνη τη λύση που ίσως τώρα φαντάζει ουτοπία; Πιστεύουμε σε εμάς; Πιστεύουμε σε κάτι που διαθέτουμε ή που διεκδικούμε; Για τον καθένα μπορεί αυτό το «κάτι» να είναι διαφορετικό, όμως όλα αυτά έχουν κάτι κοινό: Προσφέρουν στον άνθρωπο που πιστεύει απίστευτη δύναμη, τον τροφοδοτούν με ισχυρή εσωτερική υποκίνηση, τον βοηθούν να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες.

Η μελέτη «ιστοριών επιτυχίας» αποδεικνύει αυτό ακριβώς: Οι πρωταγωνιστές τους πίστευαν στον στόχο τους, σε ικανότητές τους, σε μια ιδέα, εντέλει στους ίδιους, και η πίστη τους αυτή ήταν αταλάντευτη, ακόμη και όταν κανένας άλλος δεν τη συμμεριζόταν. Η πίστη αυτή τους εφοδίασε με την υπομονή, την επιμονή, την πειθαρχία, το θάρρος και τη δύναμη για να συνεχίσουν την προσπάθεια, γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε: «Κάθε ιστορία επιτυχίας εμπεριέχει στιγμές δύσκολες, στιγμές μοναξιάς, στιγμές δοκιμασιών, που όμως μετά τις ξεχνάμε».

Και επειδή τις ημέρες αυτές θα βρεθούμε κοντά στα παιδιά μας, σε νεότερους ανθρώπους, σε φίλους που ίσως μας χρειάζονται φέτος περισσότερο, ας έχουμε στο μυαλό μας: Πόσο τους εμφυσούμε αυτήν την έννοια της πίστης; Πόσο τροφοδοτούμε και τις δικές τους «μπαταρίες» δίνοντας έμφαση στα δυνατά τους σημεία, στα οποία θα βασίσουν την εμπιστοσύνη τους, ώστε να προσπαθήσουν;

Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να πω και αυτό: Ας φροντίσουμε η ίσως περιορισμένη προσωπική μας πίστη να μη μας στρέψει σε στρεβλούς στόχους και στρεβλούς τρόπους επίτευξής τους, γιατί φοβάμαι ότι αυτό ακριβώς μας οδήγησε εδώ που βρισκόμαστε.