Όμως, ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι, η κρίση αυτή εμπιστοσύνης έναντι της ηγεσίας εν γένει και κυρίως της πολιτικής, δεν είναι μόνον ελληνικό προνόμιο. Πρόσφατη μεγάλη έρευνα αποκαλύπτει τη γενικευμένη έλλειψη εμπιστοσύνης των δυτικών κοινωνιών προς τους ηγέτες τους και το τεράστιο χάσμα μεταξύ προσδοκιών και αποτελεσμάτων. Η έρευνα «Leadership Communication Monitor» υλοποιήθηκε από την Ketchum και την Ipsos σε 12 χώρες, από το Δεκέμβριο 2011 μέχρι και τον Ιανουάριο 2012.

Σύμφωνα λοιπόν με τα όσα διαβάζουμε εκεί, οι πολίτες των δυτικών κοινωνιών που επλήγησαν περισσότερο από την κρίση θεωρούν σε πολύ μεγάλο βαθμό αναποτελεσματικές τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών τους. Συγκεκριμένα, μόλις το 25% των Ευρωπαίων και το 32% των αμερικανών παρουσιάζονται ικανοποιημένοι από την αποτελεσματικότητα των πολιτικών τους ηγετών. Ωστόσο, το παράδοξο είναι ότι, παρόλη την τεράστια αυτή κρίση εμπιστοσύνης, οι πολίτες στην πλειοψηφία τους εξακολουθούν να έχουν προσδοκίες από την πολιτική ηγεσία και το 63% δηλώνει ότι σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία, είναι σημαντικό οι πολιτικοί να δείξουν το δρόμο. Από την άλλη, η κοινή γνώμη είναι έτοιμη να εισπράξει το 2012 περισσότερες απογοητεύσεις σε σχέση με το 2011, ενώ το 56% θεωρεί ότι ο καλύτερος τρόπος για να ανακτηθεί η δημόσια εμπιστοσύνη και αξιοπιστία, είναι η ειλικρίνεια για ό,τι φέρνει το μέλλον…

Μέχρι εδώ, μάλλον μπορούμε να ταυτιστούμε απόλυτα. Αν η Ελλάδα ήταν μέσα στις υπό έρευνα χώρες, τότε τα ποσοστά απογοήτευσης θα ήταν σίγουρα πολύ πιο εντυπωσιακά. Εκεί που έχει ενδιαφέρον να δει κανείς αν οι αντιλήψεις ταυτίζονται, είναι όσον αφορά στην εμπιστοσύνη έναντι των ηγετών των επιχειρήσεων. Σύμφωνα με την έρευνα, στις δυτικές κοινωνίες τα ηγετικά στελέχη των επιχειρήσεων απολαμβάνουν περισσότερη εμπιστοσύνη από τις πολιτικές ηγεσίες. Ως πιο αποτελεσματικοί, θεωρούνται οι ηγέτες των κλάδων της οικονομίας που βασίζονται στη γνώση, όπως η τεχνολογία, τα μέσα ενημέρωσης και οι τηλεπικοινωνίες. Εντύπωση βέβαια προκαλεί το γεγονός ότι στην πρώτη πεντάδα θα συναντήσει κανείς και τους τραπεζίτες…

Όπως και να ‘χει όμως, είναι εμφανές ότι στη νέα εποχή που διανύουμε, η επιχειρηματικότητα έχει να παίξει έναν πολύ πιο διευρυμένο και ουσιαστικό ρόλο από τον παραδοσιακό. Ποιά μορφή θα έχει ο ρόλος αυτός και ποιά χαρακτηριστικά θα κληθεί να ενσαρκώσει είναι κάτι που μένει να φανεί και να προκύψει μέσα από τις ζυμώσεις. Για εμάς εδώ, το ερώτημα είναι περισσότερο πρωτογενές: Αν η ελληνική επιχειρηματική ηγεσία είναι  έτοιμη να ανταποκριθεί και αν φυσικά η ελληνική κοινωνία εναποθέτει ένα κάποιο ποσοστό εμπιστοσύνης στην επιχειρηματικότητα…