Ίσως εμείς ως κάτοικοί της να έχουμε συμβιβαστεί με την κατά βάση παρακμιακή και δυσλειτουργική εικόνα που παρουσιάζει. Ίσως να έχουμε παραιτηθεί σε μεγάλο βαθμό από τις απαιτήσεις μας, και να χρειάζεται ένα εξωγενές κίνητρο όπως οι ανάγκες των τουριστών για να μπουν τα γρανάζια σε κίνηση. Όπως και να έχει, απαιτούνται σημαντικές τομές και δραστικές αλλαγές, από αυτές που τυπικά σε αυτή τη χώρα κολλάνε στην ευθυνοφοβία και στις ακραίες αντιδράσεις κάθε απίθανης, εμμονικής μειοψηφίας.

Μία από τις προσεγγίσεις που θα είχε νόημα να εξετάσουμε θαρραλέα είναι η ριζική αναμόρφωση του αστικού ιστού στο κέντρο της πόλης – κάτι που για να γίνει σωστά, αναπόδραστα προϋποθέτει την επανάκτηση σημαντικών εκτάσεων, τον επανασχεδιασμό οδικών αξόνων και τελικά το γκρέμισμα ολόκληρων οικοδομικών τετραγώνων.

Σήμερα, σημαντικά τμήματα του κέντρου της Αθήνας κινδυνεύουν να πέσουν σε μόνιμη παρακμή από ένα συνδυασμό παραγόντων. Αυτοί αφορούν -σε διαφορετικές αναλογίες κατά περίπτωση- ένα μίγμα εγκληματικότητας, γκετοποίησης και υποεμπορισμού, κυκλοφοριακής επιβάρυνσης και δυσκολίας πρόσβασης, εγκατάλειψης, ρύπανσης και φθορών, και άναρχης εκμετάλλευσης και απώλειας χαρακτήρα.

Η κατάσταση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν μπορεί να βελτιωθεί ουσιαστικά με επιμέρους μέτρα-ημίμετρα, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και ένα ευρύτερο όραμα ως πυξίδα. Η Αθήνα θα πρέπει -θα αναγκαστεί- να σχεδιάσει για τα επόμενα 50+ χρόνια και όχι για τα επόμενα 5-10 όπως συμβαίνει σήμερα (αν είμαστε τυχεροί).

Τα μεγάλα σχέδια σε αυτήν τη χώρα συνήθως μας κάνουν καχύποπτους, και όχι χωρίς λόγο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι η τάση μας να βλέπουμε προβλήματα και συνωμοσίες και σε κάθε σημαντική πρωτοβουλία, υπερτονίζοντας πάντα τις πιθανές αρνητικές συνέπειες, και τελικά να τη δηλητηριάζουμε και να την ακυρώνουμε. Συχνά ξεχνάμε όμως ότι πολλά από τα πράγματα που θαυμάζουμε σήμερα και θεωρούμε ως δεδομένα είναι αποτελέσματα μεγάλων αποφάσεων και παρεμβάσεων. Ένα τέτοιο παράδειγμα, την επόμενη εβδομάδα.