Το τελευταίο διάστημα έχουν ανοίξει πολλά θέματα που αφορούν την ενίσχυση των ΜΜΕ από το κράτος και την κυβέρνηση. Η αρχή έγινε με την τροπολογία που κατατέθηκε -εκπρόθεσμα σε άσχετο νομοσχέδιο- με την οποία αναβλήθηκε μέχρι τον Μάιο η καταβολή της δεύτερης δόσης για τις άδειες των καναλιών.

Στη συνέχεια ακολούθησε ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών με βάση την οποία προτίθεται να λάβει μέτρα ενίσχυσης των εφημερίδων. Παράλληλα, ο υφυπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Λευτέρης Κρέτσος δήλωσε πως το υπουργείο δεν θα σταθεί εμπόδιο σε «ένα πιθανό συναινετικό διαζύγιο μεταξύ των περιφερειακών σταθμών και της Digea», κλείνοντας το μάτι στους περιφερειακούς τηλεοπτικούς σταθμούς για την πιθανότητα να αρχίσουν να μεταφέρουν, είτε δωρεάν είτε με μικρό αντίτιμο, το ψηφιακό σήμα τους από άλλο φορέα (π.χ. την ΕΡΤ, σχέδιο για το οποίο όμως υπάρχουν σοβαρά νομικά εμπόδια).

Παράλληλα με την ευκαιρία της προεκλογικής περιόδου την οποία διανύουμε, έχουν αρχίσει να κυκλοφορούν διάφορα ευχολόγια των διαφόρων κατηγοριών ΜΜΕ, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να επωφεληθούν από μια κυβέρνηση που κατά πάσα πιθανότητα απέρχεται, για να κερδίσουν με διάφορους τρόπους χρήματα από τον κρατικό κορβανά. Αν διαβάσει κανείς αυτά τα μετα-χριστουγεννιάτικα wish list, συνειδητοποιεί ότι η Ελλάδα παρά την κρίση δεν έχει αλλάξει πολύ. Και τι δεν ζητούν για παράδειγμα φορείς του πανελλαδικής κυκλοφορίας Τύπου.

Από την απόδοση ποσού από το ανταποδοτικό τέλος υπέρ της ΕΡΤ στις εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας και την επιδότηση στις εκδοτικές επιχειρήσεις για την κυκλοφορία των εφημερίδων στις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας, μέχρι την επιβολή φόρου στις ραδιοφωνικές επιχειρήσεις υπέρ των εφημερίδων… Τα ίδια ισχύουν και για τα αιτήματα του περιφερειακού Τύπου.
Ζητούν από τον μηδενισμό του ΦΠΑ και την κρατική επιδότηση για την τιμή των εφημερίδων, μέχρι την επιχορήγηση των ασφαλιστικών εισφορών και την μείωση του κόστους μεταφοράς και αποστολής μέσω των (σχεδόν χρεοκοπημένων) ΕΛΤΑ.

Με δεδομένο ότι τα Χριστούγεννα πέρασαν και ο μόνος που βρήκε δώρο στην (μετα- χριστουγεννιάτικη) κάλτσα που είχε κρεμάσει στο τζάκι του ήταν τα κανάλια, όλα αυτά τα ευχολόγια θα παραμείνουν πιθανότατα ευχολόγια. Όχι ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη βούληση να μοιράσει προεκλογικά δώρα. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι μπορεί να δώσει -και δημοσιονομικά και από πλευράς πολιτικών ισορροπιών- πολύ λιγότερα από αυτά που ζητούν οι ενδιαφερόμενοι.

Ιδίως με δεδομένο ότι η πραγματική τους εκλογική χρησιμότητα που στην εποχή των social media είναι πολύ μικρότερη σε σχέση με αυτή των καναλιών, που κι αυτή έχει ασφαλώς περιοριστεί. Αν της έφτασε η αναβολή ενός μικρού ποσού για μερικούς μήνες για να «αγοράσει» καλή θέληση από τα κανάλια, είναι πιθανό ότι για τα άλλα πολύ μικρότερης πραγματικής πολιτικής σημασίας μέσα, θα αρκεστεί στο κλίμα ευφορίας που δημιουργεί η πρόθεσή της να είναι γαλαντόμα. Στις εκλογές άλλωστε ισχύει περισσότερο από κάθε άλλη εποχή το σοφό ελληνικότατο ρητό: «Ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί μου φάτο».