Σήμερα όμως, ο κόσμος έχει γίνει πολύ πιο περίπλοκος. Περισσότερο διασυνδεδμένος, άστατος, αμείλικτος. Οι τάσεις αυτές όχι μόνο επιταχύνονται, αλλά δεν φαίνεται και να εξαντλούνται. Η ισορροπία έχει χαθεί. Ο ανταγωνισμός πλέον έρχεται από μέρη αναπάντεχα και μη σχετικά. Τα κύματα της αλλαγής υποκεινούν και καβαλούν «αντάρτες», διαταράσσοντας το ένα μετά το άλλο τα παραδοσιακά επιχειρηματικά μοντέλα. Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι ξεκάθαρο πως ότι κάναμε στο παρελθόν, δεν μπορεί πια να αποτελεί οδηγό για το μέλλον, καθώς τίποτε δεν είναι ίδιο και τίποτε δεν διαρκεί. Εκτός, από την αλλαγή.

Η μεγάλη ερώτηση λοιπόν που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι: «Αλλάζουμε αρκετά γρήγορα;». Στο παρελθόν, μπορούσαμε να αλλάξουμε ή να μεταμορφωθούμε, στο πλαίσιο μιας «εφάπαξ» άσκησης. Κάτι τέτοιο, δεν πλησιάζει καν στο να είναι αρκετό σήμερα. Οι συνθήκες απαιτούν από τις επιχειρήσεις να είναι προσαρμοστικές και ευκίνητες, οι περισσότερες όμως δημιουργήθηκαν στον 20ο αιώνα, αντανακλώντας τον τρόπο σκέψης και τις επιχειρηματικές συνθήκες εκείνης της εποχής. Υπό την κυρίαρχη έννοια της αποδοτικότητας, οι επιχειρήσεις χτίστηκαν γύρω από τη ρουτίνα και την πειθαρχία, όπου το «μεγάλο» και το «αποδοτικό», ήταν οι προάγγελοι της επιτυχίας. Η διαφορετική προσέγγιση γινόταν αντιληπτή υπό το πρίσμα της επίτευξης μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας και όχι της διάσπασης των επιχειρηματικών μοντέλων. Ακριβώς επειδή η «αλλαγή» δεν βρίσκεται στην καρδιά των επιχειρηματικών μας μοντέλων, αυτό που βλέπουμε παραδοσιακά να συμβαίνει είναι σταδιακές, περιφερειακές αλλαγές, ή κάποια μεγάλη «one – off» μεταμόρφωση λόγω κρίσης.

Ο Δαρβίνος είχε πει εύστοχα ότι «δεν επιβιώνουν τα πιο έξυπνα, ή δυνατότερα των ειδών. Επιβιώνουν εκείνα που έχουν την ικανότητα να προσαρμόζονται καλύτερα στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον στο οποίο έχουν βρεθεί». Αν λοιπόν οι επιχειρήσεις μας δεν φτιάχτηκαν για να είναι προσαρμοστικές, είναι κατάλληλα τοποθετημένες ώστε να επιβιώσουν; Προχωρώντας μπροστά, αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάτι εντελώς διαφορετικό: Χρειάζεται να αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε για την αλλαγή και αυτό να το ενσωματώσουμε στα επιχειρηματικά μας μοντέλα. Δεν μπορούμε πλέον να αντιλαμβανόμαστε την αλλαγή ως μία άσκηση σε ένα χρονικό σημείο, η οποία θα μας δώσει ένα πλεονέκτημα. Η αλλαγή χρειάζεται μάλλον να γίνει ο μόνιμος και συνεχής εξελικτικός οδηγός μας για διαρκή επιβίωση.